http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

M83 | Hurry Up, We're Dreaming

Chillwave's eerste, zeer vitale dubbelalbum.
2 CD, Naïve/PiaS

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 12 november 2011

Van de elektronische shoegaze van zijn voorgaande platen naar chillwave is een kleine stap. Dat dacht Anthony Gonzalez, roerganger van M83, wellicht ook toen hij aan Hurry Up, We're Dreaming begon. De Fransman verhuisde naar Los Angeles en de vele uurtjes zon op zijn bol deden hem hoorbaar goed. Zo goed dat een heus dubbelalbum uit de vingers kwam. Het resultaat is afwisselend, groots aangezet, maar vooral erg vitaal.

Gonzalez verhuisde naar Californië in zijn streven om het ook in de filmmuziek te maken. En hij vond het tijd om een andere grote wens te vervullen: het maken van een dubbelalbum. Zoiets als Mellon Collie and the Infinite Sadness van Smashing Pumpkins had hij voor ogen. Wat achteraf toch een minder groot meesterwerk is dan wat men toen moest geloven. Want eerlijk zeggen, wie draait hem nog wel eens?

Maar goed, het gaat over M83. De plaat blijkt een prima vingeroefening voor zijn toekomst in de filmmuziek. Zonder een duidelijk thema. Wat wel regelmatig terugkomt, is terugkijken op zijn jeugd, wat in Los Angeles hardnekkig de kop opstak. Iets waar chillwave uitermate geschikt voor is, zoals Toro y Moi en Washed Out bewezen. Daarnaast gebruikt hij bombastische jarentachtigsynthpop, krautrock, ambient en shoegaze om het euforische zweeffeest compleet te maken.

Heel af en toe landt M83, met een 'gewone' gitaarsong. Het pastorale en mooi opgebouwde 'Wait' bijvoorbeeld, dat meteen het beste nummer is. De plaat begint sterk, met een aantal energieke chillwavesongs. Hoewel de aandacht niet verslapt, is het op het tweede schijfje iets minder pakkend. De vervormde synthesizergeluiden krijgen hier wel de meeste ruimte, zodat M83 klinkt als het tweede, meer toegankelijke kindje van Bear in Heaven en The Flaming Lips.

Het moest zijn grootst aangezette plaat tot nu toe worden. Nou, Gonzalez houdt woord en M83 gaat soms bijna ten onder aan de eigen bombast. Toch weegt de energie en de vitaliteit die van het bijna tachtig minuten durende Hurry Up, We're Dreaming afspat vele malen zwaarder, om te kunnen concluderen dat het een prachtige plaat is. De songs hebben de potentie om een overvolle Alpha op Lowlands, badend in een uitbundige lichtshow, uit zijn voegen te laten barsten.