Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Stel, je zit in een bandje. Je brengt een niet onaardig debuutalbum uit dat zelfs de hitlijsten haalt. De nationale pers schrijft je omhoog als ‘de nieuwe Coldplay’. Alleen valt de altijd lastige tweede cd helaas tegen. Dat kan gebeuren. Wat doe je dan om toch weer in genade aangenomen te worden? In ieder geval geen dubbelalbum met b-kantjes, liveopnames en remixes uitbrengen.
Het Londense Lowgold doet dat wel en faalt jammerlijk. Ondanks hun nog beperkte discografie is het viertal erin geslaagd om 29(!) overblijfsels te selecteren voor Keep Music Miserable. Veel te veel van het goede; van het matige, beter gezegd. De liedjes onderscheiden zich toch al niet heel erg van elkaar.
Uitschieters zijn er wel. Graham Coxon (die van Blur) heeft een sterke mix gemaakt van ‘Beauty Dies Young’. Het melodieuze ‘Flavour’ heeft iets weg van een My Vitriol die de gitaren even niet voluit heeft staan. ‘Jacob’s Ping Pong’ valt op door een pakkend orgeltje dat lijkt te knipogen naar Grandaddy. In de overige meer dan twintig tracks halen de Britten vooral net niet het niveau van landgenoten als Coldplay, Doves en de rustige Feeder.
Misschien dat een cd’tje met een stuk of tien nummers een aardig luisterplaatje met een iets strakkere spanningsboog had opgeleverd. Ruim anderhalf uur Lowgold is simpelweg niet uit te houden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/lowgold/keep-music-miserable/12120/
Meer Lowgold op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lowgold
Deel dit artikel: