Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tien liedjes staan erop, en ze zijn echt niet hetzelfde. Dus als je denkt dat je de titel van Love Is All's debuut letterlijk moet nemen dan heb ik je bij deze gerustgesteld. Dit is het snoepje van de week, de maand, misschien wel het jaar. De evolutionaire uitkomst van een tienerpopgroepje dat zich Girlfrendo noemde. Tieners worden pubers en in dat licht moet je Love Is All zien. Ze schrijven liedjes over relaties, relaties en nog eens relaties. Waar moet je je anders mee bezighouden tijdens de puberteit, toch?
Delta 5 - waarvan onlangs een mooie verzamelaar verscheen - maar ook James Chance zijn merkbare invloeden. Gierende saxofoons en brutaal piepende gitaren en vocalen wijzen guitig in die richting. Openingsknaller ‘Talk Talk Talk’ knipoogt speels naar Gang of Four, terwijl de saxofoon er heerlijk doorheen kronkelt.
De enerverende vocalen van zangeres Josephine Olausson, die als een lichtere versie van Karen O (Yeah Yeah Yeahs) nog steeds klinkt als een boze versie van dat tienermeisje dat ze ooit was, spelen met de sax de hoofdrol op Nine Times that Same Song. De 'pah pah paaah's tijdens 'Spinning and Scratching' hinten naar sixties-invloeden en de zwierige ballade 'Turn the Radio Off' toont de gevoelige puberkant van Olausson als ze charmant de zin "Hey world, I've had enough!" van haar lippen laat glippen.
De vals kraaiende saxofoon die er steeds een lintje omdraait, is een echt extraatje dat ervoor zorgt dat Love Is All niet verzuipt in de indie-overvloed. Energiek, brutaal en speels genoeg om als pop betiteld te worden, terwijl de scherpe randjes stiekem van de no wave taart snoepen. Hier zit een geringe sensatie in, ik voel het gewoon.
http://www.kindamuzik.net/recensie/love-is-all/nine-times-that-same-song/11811/
Meer Love Is All op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/love-is-all
Deel dit artikel: