Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De laatste keer dat Los Lobos in Nederland op een podium stonden, in Groningen, was met strakke bekjes en donkerzwart tenue. Cesar Rosas bleef thuis bij zijn stervende vader en David Hidalgo trok de set naar zich toe die bestond uit grimmige bluesrock vol striemende gitaarsolo's en een lange toegift met de tex-mexsuccessen van de groep.
De nieuwe plaat Tin Can Trust komt op hetzelfde neer. Een hoofdrol is er voor Hidalgo en zijn intense, duistere Chicanorock, Rosas is bescheidener aanwezig maar voegt wel het authentieke Mexicaanse en Zuid-Amerikaanse gevoel toe en over het geheel genomen is de stemming niet hopeloos maar wel bedrukt.
Dat levert opnieuw een spannende Los Lobosplaat op. Eén die ze eigenlijk al een tijdje niet meer zo gemaakt hebben. De heren uit de oostzijde van L.A. zijn allen multi-instrumentalisten en zouden wel vijf of zes bands kunnen runnen, maar als ze het samen doen, live in de studio, en de stukjes vallen op de goede plaats, dan zijn ze een heel bijzondere groep.
Liefhebbers van het uitgesponnen en fantasierijke gitaarwerk komen met Tin Can Trust behoorlijk aan hun trekken, omdat Hidalgo niet alleen zelf de sterren van de hemel speelt, maar ook de ruimte gunt aan bandlid Louie Pérez. Ook is er ruimte voor de knorrende sax van Steve Berlin, in 'West L.A. Fadeaway' bijvoorbeeld, een cover van de Grateful Dead.
Live ontkomt Los Lobos er niet aan om 'La Bamba' te moeten spelen. Hoewel ze daar inmiddels vrede mee hebben, biedt Tin Can Trust met de stampende Colombiaanse cumbia 'Yo Canto' en de Mexicaanse traditional 'Mujer Ingrata' net zulke leuke nummers. Vlak ze niet uit, Los Lobos blijft een unieke kracht in de popmuziek.
http://www.kindamuzik.net/recensie/los-lobos/tin-can-trust/20499/
Meer Los Lobos op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/los-lobos
Deel dit artikel: