Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jim O’ Rourke is een fenomeen. Op piepjonge leeftijd, amper de pampers ontgroeid, was hij al druk in de weer met avant-gardistische platen en het ontleden van het verzameld werk van Karl-Heinz Stockhausen. Toen hij als rijpe tiener Chicago inruilde voor New York, versleet hij bandjes (Organum, Red Krayola, Mimir, Illusion Of Safety) als ondergoed en maakte hij onder meer furore in Gastr Del Sol, aan de zijde van David Grubbs. Intussen hangt O’ Rourke nog altijd maar rond de dertig en heeft hij reeds een opmerkelijke waslijst soloplaten op z’n actief, waarvan het vorig jaar verschenen Insignificance ons nog het meest wist te beroeren. Bovendien maakt de creatieve duizendpoot samen met ‘laptop wizzards’ Christian Fennesz en Peter Rehberg deel uit van het hobbyproject Fenn O’ Berg en trekt hij sinds een tweetal jaar de wereld rond als vijfde groepslid van Sonic Youth.
Als producer wist O’ Rourke zich dan weer te onderscheiden op platen van onder meer Stereolab, Smog, Sam Prekop, Will Oldham en talloze gelijkgestemde zielen. Vorig jaar ging ook Jeff Tweedy (Wilco) met hem in zee. Yankee Hotel Foxtrot werd één van de meest bejubelde platen van het voorbije jaar, met dank aan O’ Rourke, die de plaat een excessieve persoonlijke toets meegaf in de eindmix. Tussen de sessies van de opnames door, verloren Tweedy, O’ Rourke en Wilco-drummer Glenn Kotche zichzelf in het improviseren en het resultaat daarvan vond enkele weken terug zowaar een bestemming in onze brievenbus, onder de noemer Loose Fur. Wie echter vreest voor exorbitant gejengel of oeverloze jampartijen die nergens toe leiden, mag op beide oren slapen. O’ Rourke en Tweedy kleuren op het titelloze album mooi binnen de lijntjes en bezondigen zich niet aan zinloze experimenten. Qua toegankelijkheid zullen de albums van, bijvoorbeeld Wilco, ongetwijfeld meer aanspreken, maar ook deze Loose Fur mag best gehoord worden.
De heren Tweedy, Kotche en O’ Rourke weven de meest diverse stijlen door elkaar en houden de ogen wijd open voor niet te verwaarlozen details. De zang wordt tot het absolute minimum herleid en ruimt plaats voor gitaarpartijen die al eens uit de bocht gaan, maar de dieperliggende vallei ternauwernood weten te vermijden. ‘So Long’ schuifelt onheilspellend naar de tien minuten en wordt gekenmerkt door een onweer van jewelste, waarin ramen en deuren heen en weer slaan, piepen en kletteren, tot er niks meer overeind blijft, op een volledig fout gestemde en gammele gitaar na. Het uitstekende ‘Laminated Cat’ is een uitloper van Wilco’s ‘Not For The Season’, dat te licht bevonden werd voor Yankee, maar door O’ Rourke en Tweedy vakkundig wordt omgetoverd tot een stomende track, boordevol op hol geslagen distortion en tonnen feedback, ingrediënten die op deze plaat wel vaker de smaak bepalen. Jim en Jeff gaan vervolgens helemaal loos in ‘You Were Wrong’, waarin ze hun snaren op masochistische wijze terroriseren en Thurston Moore met een smachtende blik (en het water in de mond) om de hoek loert. Dé smaakmaker van deze cd is echter afsluiter ‘Chinese Apple’, met een opbeurende massage van een heerlijke akoestische gitaar en de haast fluisterende vocalen van Jeff Tweedy. O’ Rourke zou echter O’ Rourke niet zijn als hij halfweg even als stoorzender komt fungeren.
Voor dit hobbyproject van Tweedy, O’ Rourke en Kotche zal, in tegenstelling tot bescheiden meesterwerkjes als Yankee Hotel Foxtrot en Insignificance, vermoedelijk geen plaats weggelegd zijn in de eindejaarslijstjes van 2003 en op een miljoenenverkoop hoeven ze al evenmin te rekenen. Desondanks bekleedt het trio met Loose Fur een stek die nog altijd boven het betere gemiddelde uittoornt. Freaks van een dissonant en weerbarstig gitaargeluid lusten er ongetwijfeld pap van!
http://www.kindamuzik.net/recensie/loose-fur/loose-fur/2577/
Meer Loose Fur op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/loose-fur
Deel dit artikel: