Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
‘The Party Is Over’, dat is titel van de song waar het derde schijfje van deze anthologie op dramatische wijze mee opent. 3 november 2002 overleed Anthony James Donegan op eenenzeventig jarige leeftijd. De Schotse Lonnie Donegan, zoals hij per ongeluk heette, was enerzijds opgegroeid met swingmuziek uit de jaren veertig en anderzijds sterk beïnvloedt door de oerklanken van country, blues, jazz en folk uit Amerika. Als pauze-entertainer voor The Ken Colyer’s Jazzmen en later The Chris Barber Jazz Band vermaakte Lonnie Donegan op jeugdige leeftijd het publiek met een vroege rockabillysound, die hij geheel eigen wist te maken door gebruik te maken van een simpele bandbezetting, bestaande uit staande bas, banjo en drum. Met Chris Barber en Beryl Bryden op wasbord nam hij de catchy song ‘Rock Island Line’ op, dat gebeurde stiekem toen de producer even niet in de buurt was, want aanvankelijk was een vocale track helemaal niet gepland. En zoals het toentertijd meestal gebeurde, scoorde Lonnie Donegan als The Lonnie Donegan Skiffle Group volkomen onverwachts een gigantische hit met ‘Rock Island Line’.
In de Verenigde Staten haalde ‘Rock Island Line’, waar ruim drie miljoen stuks van over de toonbank gingen, zelfs de top 20. Hij werd met die zogeheten skiffle niet alleen razend populair in Groot-Brittannië en omstreken, maar Lonnie Donegan was ook nog een sterk bepalend voor de hele Britse popmuziek en beïnvloedde latere grootheden, zoals The Rolling Stones en The Beatles.
Het door Leadbelly gepende ‘Rock Island Line’, dat eveneens gecoverd is door o.a. Johnny Cash, vinden we hier als titeltrack en opener van deze driedelige en fraai vormgegeven anthologie. Vooral het eerste schijfje van de boxset laat horen waarom Lonnie Donegan ongekend populair was onder rebellerende jeugd van de vijftiger jaren. Het gebruik van slechts drie instrumenten en Donegan’s hoge stemmetje vormt vooral in het begin steevast het platform van het stoere geluid dat skiffle genoemd wordt. De vroege songs, zoals te horen op de eerste cd, krijgen veel mee van de door Donegan opgedane countryinvloeden, zoals de cowboyballade ‘Bury My Body’, maar daarnaast vind je veel ruige rockabillysongs als ‘John Henry’, ‘Gambling Man’ en ‘Cumberland Gap’. Een van mijn persoonlijke favorieten van het eerste schijfje is het dromerige ‘Love Is Strange’, waarmee Lonnie Donegan de richting aangeeft van het latere verloop zijn succesvolle carrière.
De tweede cd, die opent met het komische en enigszins gedateerde ‘Does Your Chewing Gum Lose Its Flavour’, kan als het ware gezien worden als een geleidelijke overgang tussen het robuuste rockabillygeluid van songs als ‘Aunt Rhody (The Old Grey Goose)’ en ‘Forth Worth Jail’ en de getemde popmuziek uit de zestiger jaren, waarmee Donegan, met overigens prachtige croonersongs als ‘Steal Away’ en ‘It Was a Very Good Year’ op de derde cd, steeds meer de richting van de verliefde Elvis Presley opgaat. Het is maar net waar je voorkeur naar uitgaat, maar de songs op derde cd zijn in ieder geval veel rijker gearrangeerd dan het materiaal op de eerste en tweede cd, dat juist meer concentreert op de heilige drie-eenheid van bas, banjo en drum.
Met maar liefst 86 songs op drie cd’s is Rock Island Line: The Singles Anthology 1955 – 1967 het betaalbare en meest complete overzicht van de koning van de skiffle. Voor een paar euro ben je namelijk al in het bezit van een prachtige boxset, waarvan het authentieke artwork alleen al een verrijking is voor de cd-collectie. Helaas was er geen ruimte meer voor een boekje met aanvullende info, maar in plaats daarvan krijg je een uitklapbaar postertje met relevante liner notes door Stuart Colman.
http://www.kindamuzik.net/recensie/lonnie-donegan/rock-island-line-the-singles-anthology-1955-1967/2403/
Meer Lonnie Donegan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lonnie-donegan
Deel dit artikel: