http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Loney, Dear | Sologne

Vertederend, maar ook te braaf.
CD, Dear John/Munich

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 12 februari 2007

Eén van de leukste optredens op Eurosonic, eerder dit jaar, kwam van Loney, Dear. De band rondom de Zweedse singer/songwriter Emil Svanängen maakte een hartverwarmende indruk en hun sympathieke indiepopliedjes riepen het werk van The Postal Service in gedachten. Sologne is één van de vier albums die Svanängen opnam en de eerste die officieel in Nederland wordt uitgebracht.

Sologne is zogezegd niet vers van de pers. Het plaatje stamt uit 2004 en was lange tijd alleen via het internet als cd-r te bestellen. Maar vorig jaar werd het plaatje opnieuw gemixt en uitgebracht in Engeland en de VS.

Bij beluistering lijkt het alsof je een hele band aan het werk hoort, maar het leeuwendeel van de plaat is ingespeeld door Svanängen zelf. Extra leuk detail is dat hij het album voor het grootste deel in de kelder van zijn ouderlijk huis opnam, met een klein microfoontje en een koptelefoon om de buren niet te storen.

Sologne heeft een aangenaam landerige zomeravondsfeer en de breekbare popliedjes hebben een dromerig, bijna naïef karakter. Loney, Dear heeft zich laten beïnvloeden door de fragiele liedjes van mensen als Elliott Smith. Ook Svanängen lijkt zo’n lief menneke, een dromertje dat net iets gevoeliger is dan goed voor hem is.

Maar waar Smith het muzikaal vrij kaal hield, zijn de liedjes op Sologne verrijkt met allerhande blazers en orgels. Door deze invulling -vooral in het nummer ‘The City, The Airport’ is de gelijkenis opvallend- doet Loney, Dear je ook aan Belle & Sebastian denken. De muziek van Stuart Murdoch en de zijnen kent echter een sinistere onderlaag, die bij Svanängen volstrekt afwezig is.

Juist daarom is Sologne een weliswaar vertederende, maar ook wat brave plaat. De rijkelijk georchestreerde indiepopliedjes zijn mooi en compositorisch dik in orde. Maar daarnaast ontbreken spanning en gekte. Svanängen kleurt vooralsnog te netjes binnen de lijntjes om echt intrigerend te klinken. Maar dat Loney, Dear veelbelovend is mag duidelijk zijn.