• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Live | Birds Of Pray

Ze verkopen het kleine huiselijke drama net zo goed als de grote gebaren.
CD, MCA/Universal

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 28 mei 2003

Alleen die titel al! Als ik godverdomme al het apenzuur krijg van lange rijen Bond Tegen Het Vloeken affiches in stationgangen (waar hálen ze het geld vandáán… Jézussss!) waarom moet ik dan in de platenzaak ook nog eens gestoord worden door dit soort pseudo-theologisch geneuzel? Vies van over-the-top pathos zijn Ed Kowalczyk en de zijnen nooit geweest. En natuurlijk waren ze er na Elf September als de eersten bij om net als hun rappende gekleurde medelander een kostopwekkende über-nationalistische hymne ten beste te geven. Maar los van dat alles, allemaal lekker persoonlijke vooroordelen en ontboezemingen van een recensent die er helemáál niets in zag, hele volksstammen schreeuwen de keeltjes schor op de festivals en straks in het Arnhemse Gelredome.

Eddie is inmiddels zo ongeveer van zijn geloof gevallen, al zou je dat dus niet zo een-twee-drie zeggen en dat door de geboorte van een dochtertje. Papa Ed heeft zijn maten zover gekregen diep na te denken waarom ze ook alweer muziek maakten. De lol moest terug erin en de opgeblazen (en holle) retoriek van links en rechts gedweep met alle denkbare wereldreligies moest het veld ruimen.Muzikaal resulteert dat in de hardst rockende plaat van Live sinds het doorbraakalbum Throwing Copper. Helemaal in de stijl van het destijds al verfoeilijke jatwerk gaan de ‘Gebedsvogels’ door. Maar wat nu zo verschrikkelijk eng is: ze hebben wel gelijk, de lol spat er wel vanaf! Je hoort wel degelijk een oprecht bandje de muziek spelen die het zo graag wil spelen. Veel minder geforceerd klinkend dan zichzelf op eerder platen én belangrijker nog dan andere epigonenbandjes die het zo nodig moeten waarmaken door hard te schreeuwen. We weten immers allemaal wel hoe weinig wol er dan overblijft. Men denke aan het gekrijs van Muse of de poses van Nickelback.

Gek genoeg is de inspiratie er wel een beetje vanaf bij Live. Soms klinkt het zelfs een beetje eng als Michael Jackson (‘Run Away’) of hun eigen ‘The Dolphin’s Cry’ (in ‘She’) en Lightning Crashes’ . Maar eerlijk gezegd: het heeft ook wel wat innemends. Het zijn gewoon brave borsten die ooit een boodschap te verkondigen hadden, maar inmiddels het kleine opzoeken in het huiselijke genot en de verbazing over Nieuw Leven. Toch een stuk minder onecht dan bandjes als Nickelback of Evanescence (om maar een paar dwarsstraten te noemen); dit album van Live is verplichte kost voor iedereen die niet vies is van makkelijk verteerbare rock en voor iedereen die Throwing Copper een geweldige plaat vond. De rest van ons siddert van angst en juicht tevreden. Angst omdat dit album Live misschien wéér langs de festivals zal brengen (niet dit jaar dan, maar een wereldtournee duurt gauw dik een jaar…) en tevredenheid wegens uitstel daarvan. Voor wie niet wachten kan, heeft de eerste persing een DVD-bonusschijf met vier nummers van Pinkpop vorig jaar. Kunnen de aanstekers in de woonkamer mooi aan. Want Live weet het grote en ook het huiselijke drama nog steeds te verkopen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/live/birds-of-pray/3244/
Meer Live op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/live