http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lindstrom | It’s a Feedelity Affair

Moderne disco met vele gezichten.
CD, Feedelity/N.E.W.S.

Tekst: Mathias Vermeulen

Publicatiedatum: 06 december 2006

Hans Peter Lindstrom heeft met deze plaat de beste releases van de laatste drie jaar van zijn eigenste label Feedelity bijeengebracht. Zo kan ook de niet-ingewijde zich een beeld vormen van wat momenteel verstaan wordt onder 'moderne disco'.

De pioniers in de herwaardering van disco waren Morgan Geist van Metro Area en zijn geestverwanten van het Environ-label in New York. Maar het was uiteindelijk de monsterhit ‘I Feel Space’ van Lindstrom en zijn vaste partner-in-crime Prince Thomas die voor een lawine aan ‘neo-disco’-platen heeft gezorgd.

Neo-disco is echter een vlag die vele ladingen dekt, zoals It's a Fidelity Affair bewijst. Het fantastische ‘There’s a drink in my bedroom and I need a hot lady’ (die finale!) leunt het sterkst tegen de disco van eind jaren zeventig, die later als inspiratiebron zou dienen voor het ontstaan van house in Chicago. Tien minuten tjokvol spacey geluidseffecten zorgen voor een weidse track waarin het heerlijk verdwalen is.

De trage beats en lange synthesizer-partijen van ‘Gentle as a Giant’ en ‘The Contemporary Fix’ passen weer perfect bij het teruggeschroefde tempo dat de slome emohouse van Kompakt had ingezet op vele Duitse dansvloeren. ‘Kosmische house’ werd dan ook een populaire noemer voor sommige neo-disco platen. Snellere tracks als ‘Fast & Delirious’ en ‘Cane it for the Original Whities’ gaan op hun beurt hand in hand met de alomtegenwoordige punkfunkritmes, zodat Lindstrom ook op menige indieverzamelaar te bespeuren is.

It’s a Feedelity Affair laat dan ook horen waarom Lindstrom zowel bij fans van Georgio Moroder, LCD Soundsystem als Michael Mayer in de smaak valt. Zijn verdienste is dat zijn retrogeluid op deze cd geen formule wordt, maar altijd nét dat ietsje anders klinkt. Lindstrom moet wel oppassen wanneer hij het tempo te hard laat zakken: ‘Arp She Said’ of ‘Music (in my mind)’ zou je zo in de uitverkoopbak op zo'n foute loungeverzamelaar kunnen vinden. Maar op deze intermezzo’s na is dit een bijzonder aangename plaat die niet alleen nostalgici zal weten te bekoren.