Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ex-Tarantellid William Trevor Montgomery verraste vriend en vijand met zijn extreem breekbare Song for an Unborn Son. Met opvolgalbum Like Trees We Grow Up to Be Satellites pakt de ingetogen singer-songwriter iets grootser uit en komt hij – compleet met snikkende stem – in de buurt van Conor 'Bright Eyes' Oberst.
Twinkelende geluiden luiden bij Montgomery vertwijfeling in. Melodrama is hem vreemd; melancholie druipt van elke toon. Hawk Medicine laat wat dat betreft geen koerswijziging horen. Montgomery hunkert naar warmte en liefde. Hij snakt naar verlossing en koestering. Hij draagt depressie als een zwarte raaf op zijn schouders; voor iedereen zichtbaar.
Nu Montgomery er als Lazarus voor het eerst niet meer alleen voor staat, maar een band achter zich weet, dringt zowaar een sprankje hoop door in zijn duistere tranendal. Zijn bevende stemgeluid – denk gerust ook aan Roy Santiago – gaat naadloos op in het organische bandgeluid en wordt er zelfs door versterkt.
Bruce Springsteen in een verloren bui, zijn verdriet verdrinkend aan een drive-in diner bar, of Johnny Cash in moody doen; Lazarus scheert langs beiden. Tegelijk vliegt Hawk Medicine nergens uit de bocht. Het rouwstoetgevoel dat vanaf het beginnummer wordt opgetrokken, wordt nooit verbroken. Het zuigt en wringt, het dwingt en dringt naar binnen; dieper je ziel in, dieper en dieper. Om daar te raken wat de dagelijkse realiteit zo vaak verhult: zonder duisternis geen licht; zonder treurnis geen vreugde.
Het iele straaltje licht dat doordringt op Hawk Medicine mag daarom niet alleen Montgomery tot voorspoed strekken. Dit is singer-songwriterpijn die doordringt tot op het bot. Of beter: tot in het beenmerg.
http://www.kindamuzik.net/recensie/lazarus/hawk-medicine/16249/
Meer Lazarus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lazarus
Deel dit artikel: