Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lawrence English komt uit Australië, is baas van het zich in geluidsexperimenten specialiserende label ::Room40:: (lees: de antipode van het Duitse Raster-Noton) en heeft een prachtige plaat gemaakt. Spijtig alleen dat deze net een beetje te laat komt.
In Australië is het voor English nu bijna winter. Als luisteraar hier moet je je de winter die hij hier verbeeldt dan maar even voor de geest halen. Of de plaat tegen het einde van 2007 nog eens opzetten.
Dat laatste zal wel lukken, want English heeft een tijdloze ambientplaat gemaakt die je binnen tien jaar nog uit de kast kan trekken. Hopelijk zijn er tegen die tijd ook nog ijskoude nachten, bevroren meren en je huid in stukken snijdende winterstormen.
English is er, net als Geir Jensen van Biosphere, een meester in om het door iedereen vervloekte seizoen muzikaal op te roepen. Zo kan je de koude wind die door ‘Fleck’ waait voelen. De roerloosheid van het door velen minder geliefde deel van het jaar hoor je uitmuntend verbeeld in nummers als ‘Desert Road’ en ‘End Game’, vreemd genoeg het openingsnummer van de plaat.
Er beweegt vanalles op Varying Degrees of Winter, maar mensen, dieren en planten roeren zich allemaal wat trager en voorzichtiger, omdat ze nu eenmaal eerst de kou uit hun botten moeten schudden. Op ‘Swan’ hoor je de zwaan zo het ijs van de vleugels slaan, alvorens alles zich terugtrekt in een koude mist. De stilte heeft, meer dan de klank, het overwicht.
Wie een cruise naar één van de twee polen die deze planeet rijk is wel ziet zitten, kan zich echt geen betere soundtrack indenken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/lawrence-english/for-varying-degrees-of-winter/15245/
Meer Lawrence English op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lawrence-english
Deel dit artikel: