Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ondanks het betreurde, vrij recente verlies van iconen als John Martyn en Bert Jansch bloeit Britse folk als nooit tevoren. Het wil toch wat zeggen als zelfs een Amerikaanse gitarist en zanger als Ryley Walker op zijn voortreffelijke tweede album, Primrose Hill, terugkeert naar het Engeland van pakweg eind jaren zestig tot midden jaren zeventig.
Wat aan deze revival opvalt, is dat het zeker allemaal niet zo feestelijk en popgeoriënteerd is als bijvoorbeeld Mumford & Sons. Vorig jaar nog maakte surfer en singer-songwriter Ben Howard ongelofelijk veel indruk door met zijn briljante tweede plaat, I Forget Where We Were, een ommezwaai te maken naar simpelheid en donkere melancholie. Diezelfde bittere ernst lijkt nu ook wonderwel in Laura Marling te zijn gevaren.
Dit vijfde album van de jonge zangeres uit Berkshire laat met een akoestische gitaar veel eenvoud horen. Dat neemt zeker niet weg dat Short Movie een bijzonder gevarieerde plaat is. Dankzij het mysterieuze gitaarspel en die donkere stem, die inderdaad een beetje lijkt op die van Suzanne Vega, krijgen de songs een fikse lading diepgang mee. Meer nog dan op haar vorige cd's laat Marling horen dat haar stem rijk is aan kracht en emotie. Als je verder teruggaat in de tijd is de vergelijking met het latere werk van Sandy Denny, de zangeres van folkgroep Fairport Convention, dan ook niet heel gek.
Het is ongelofelijk dat deze muzikante nog maar vijfentwintig jaar is. Aan de andere kant was Joni Mitchell in 1971 de dertig ook nog niet gepasseerd toen ze haar meesterwerk Blue uitbracht. Hoe dan ook, Short Movie is duidelijk de beste plaat van Laura Marling tot dusver. Dat is vooral te danken aan de opvallende keuze om nog puurder, oprechter en dichter bij zichzelf te willen klinken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/laura-marling/short-movie/25800/
Meer Laura Marling op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/laura-marling
Deel dit artikel: