Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Laika is nou zo'n band die je betitelt als sympathiek. Ze blijven jaren aan de weg timmeren, zullen nooit echt groot worden, misschien nooit een meesterwerk afleveren in de vorm van een album als alomvattend statement/wereldbeeld en toch hebben ze iets. En dat iets komt goed tot zijn recht op Lost In Space, een dubbel-cd met de hoogtepunten uit hun carrière op een cd, en op de tweede een verzameling rariteiten, live-opnames en remixes.
Laika heeft ook een sympathiek geluid. De basis is dub, maar dit is in alle verschillende soorten dub die de jaren negentig hebben voortgebracht een interpretatie die compleet op zichzelf staat. Een typische Laika song bestaat uit een vette basloop, gecombineerd met een vreemde opgefokte funk die door opgevoerde drummachines wordt opgewekt. Dan is er de belangrijke component van Margaret Fiedlers stem, een soort "ik ben een stout elfje verloren in een donker bos, oh wat spannend allemaal" stem waar je van moet houden. Als het goed gaat, valt een Laika nummer op een gegeven moment uit elkaar in iets heel erg zwevends en ruimtelijks. Als het niet goed gaat zijn ze een beetje drammerig.
De eerste cd is een prettige best-of maar het plezierigst is tweede cd vol vreemde hak-op-de-tak momenten. Zoals 'Beestinger', een voorproefje van het nieuwe album wat hint naar een nieuwe radicale richting: opgefokte funk alsof 4-Hero hun Parallel Universe album met een live band probeert te recreëren. Er is een mooie Peel Session, een subtiele cover van Wires 'German Shepherds', een prettige kosmische jazz remix van 'Pairie Dog' en als uitsmijter het Moroder ontmoet My Bloody Valentine huwelijk van 'Narimba Song'. Ergens tussen de sterren kan de geest van Laika tevreden blaffen over de muziek die in haar naam wordt gemaakt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/laika/lost-in-space-volume-one-1993-2002/2513/
Meer Laika op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/laika
Deel dit artikel: