Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het van oorsprong Venezuelaanse Laberinto draait al aardig wat jaartjes mee in het Nederlandse clubcircuit. Om te vieren dat de bandleden inmiddels tien jaar in Amsterdam vertoeven, is dit vijfde studioalbum van de band uitgebracht, dat de toepasselijke titel Decada heeft meegekregen.
Dat het gezelschap met haar ‘metalatino’ live altijd behoorlijk weet te overtuigen, is een gegeven waar niemand omheen kan. De albums van het vijftal werden eveneens altijd behoorlijk goed ontvangen, maar konden toch niet tippen aan die liveprestaties. Met Decada zal er wat dat betreft weinig veranderen. Desalniettemin moet gezegd worden dat het een lekker, Zuid-Amerikaans schijfje is geworden waar liefhebbers van bands als Puya en Ill Nino wel van zullen smullen.
De metal van Laberinto is doorspekt met (dansbare) percussie en af en toe wordt er nog iets meer teruggegrepen op de ‘roots’ van de band. Zo doet de titeltrack – die overigens ook nog in een versie met gastvocalen van Osdorp Posse’s Def P is terug te vinden op het plaatje, en waarmee de band recent door het Nederlandse clubcircuit trok - sterk denken aan Manu Chao. Prijzenswaardig is dan ook het lef dat de band na tien jaar nog steeds vertoont, want vergeet niet dat dit de grondleggers zijn van wat het eerdergenoemde Puya, Ill Nino en zelfs Sepultura/Soulfly pas jaren later zouden doen.
Baanbrekend is Decada zeker niet meer, maar een aangenaam en afwisselend luister- (of zelfs swing-) plaatje is het absoluut. Respect alom dus voor deze heren, en natuurlijk: gefeliciteerd!
http://www.kindamuzik.net/recensie/laberinto/decada/7787/
Meer Laberinto op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/laberinto
Deel dit artikel: