http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Kosheen | Kokopelli

Exit dance, enter rock.
CD, Moksha/BMG

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 07 oktober 2003

Pak hem beet een jaar of twee geleden stond er tussen de agressieve tempobeulende mannetjesputters aan drum&bass-DJ's ineens een triootje uit Bristol dat zowaar live speelde. Onder de naam Kosheen brachten ze dansbare jungleritmes, stevige drum&bass en rockinvloeden samen in echte liedjes. Nummers met directe hitgevoeligheid, zo bleek wel toen ze op Werchter het terrein in een wijde omtrek rond de Marquee in beweging kregen. En dat met amper 'Hide U' als vagelijk bekend nummer op zak. Het klonk live prima en de karakteristieke stem van Sian Evans maakte er een smakelijk geheel van. Kosheens naam en faam groeide verder en nam een vlucht toen de band als voorprogramma voor Faithless ging toeren. Soms een beetje lacherig afgedaan als meisjesdrum&bass ging het Kosheen (en het debuut Resist) voor de wind.

Met Kokopelli heeft Kosheen haar tweede album afgeleverd. Een plaat die opnieuw bol staat van echte liedjes. Maar wel een album waarop de liveband doorklinkt, waarop de jungleritmiek is ingeruild voor een uit de jaren '80 geleend sfeerbeeld, waarop ogenschijnlijke potentiële hits als een nieuwe 'Catch', of '(Slip and Slide) Suicide' ontbreken. Kosheen klinkt zowaar meer als een rockbandje met een karrenvracht aan elektronica, dan als een live spelende dance-act.

Wat Kokopelli ons voorschotelt is een meergangendiner vol verrassingen dat nergens zwaar op de maag valt. Na het bekende terrein in herinnering geroepen te hebben met de openingstrack 'Wasting My Time', slaat Kosheen dapper nieuwe wegen in. De gitaar speelt een belangrijke rol, qua stem roept Evans Chrissie Hynde in herinnering, terwijl The Cure of New Order nooit erg ver weg zijn. Viva '80s dus, maar dan niet op de Zoot Woman- of Vive la Fête-nichterige arty manier. Maar down-to-earth in opwindende rockende nummers die een zekere werkmansmentaliteit uitstralen. Gedreven door een rockgitaar swingt 'All In My Head', via het schemerende 'Crawling', naar het donkere 'Avanlanche'. De ode aan zoonlief ('Blue Eyed Boy') is allesbehalve een zoet wiegeliedje, maar heeft met zijn strakke beats en etherische gitaarloopjes een intense onderhuidse spanning. Die sfeer hangt over heel Kokopelli. Zorgvuldig doseert Kosheen de momenten van uitspatting, zonder tussendoor te verzanden in overbruggende niemendalletjes. Straf rockende swing in 'Wish', wordt gevolgd door een prachtpaar aan folky gitaarnummers ('Coming Home' en 'Ages'). Om daarna zonder met de ogen te knipperen een Afrikaans ritme aan industrial gitaren te koppelen en in een Dido-achtige track het licht uit te doen.

Kosheen heeft met Kokopelli een moedige stap gezet door niet simpelweg de succesnummers van Resist te kopiëren, maar een nieuwe weg in te slaan. Op deze tweede plaat horen we dan ook een volwassen groep, met een eigen origineel gezicht. Een apart album dat Kosheen wel eens verder zou kunnen brengen dan haar vroege hitstatus.