Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een van de best bewaarde geheimen uit de Franse metalscene is Klone. Drie albums gingen vooraf aan Black Days maar bleven op miraculeuze wijze vrijwel onopgemerkt. Het tij lijkt nu gekeerd voor de Fransozen met de openbaring van dit schitterende nieuwe epos. Werelddominantie ligt binnen handbereik en Klones resterende dagen lijken alles behalve zwart te worden.
Vanaf opener 'Rite of Passage' word je op bezwerende klanken binnengeleid in een universum van boosheid, angst, verbittering en frustratie. In de wereld van Klone worden op minutieuze wijze hypnotiserende en onheilspellende geluiden voortdurend afgewisseld met groovende en catchy passages. Zo opent 'Immaculate Desire' op Alice in Chainsachtige wijze met een onheilspellende riff, om uit te vloeien in een rollend logge mantra. Hypnotiserend en meeslepend is het schitterende 'Danse Macabre'. En de uitstekende vertolking van Björks 'Army of Me' is zowaar nog beklemmender en verstikkender dan het origineel.
Alle elementen worden gevangen in één atmosferisch geheel van geluidsstromen, waarbij de Fransozen zorgvuldig de controle weten te behouden. Alles op deze plaat wordt op perfecte, harmonieuze wijze samengebracht. Zanger Yann Ligner geeft het geheel een krachtige en tegelijkertijd ingetogen stemgeluid mee. Steeds verder raak je verstrikt in het web dat Klone voor je uit spint, maar op ieder kruispunt van emoties heerst rust en sereniteit.
Klone laat een veelvoud aan invloeden horen, van Tool tot Porcupine Tree en van Open Hand tot Alice in Chains, maar is nergens een regelrechte kopie. De band weet een eigen entiteit te vormen. Hier gaan we hopelijk nog heel lang van genieten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/klone/black-days/20199/
Meer Klone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/klone
Deel dit artikel: