Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is heel verleidelijk om het album Rise van het redelijk nieuwe countrytalent Kim Richey te scharen onder andere paradeplaatjes van soortgelijke postfeministische countryzangeressen, zoals je zou kunnen denken aan Car Wheels on a Gravel Road van Lucinda Williams en Wrecking Ball van Emmylou Harris. Kim Richey zou daar best mee vergeleken kunnen worden, maar dat doe ik toch maar niet. Kim Richey hanteert in ieder geval een zelfde hapklare formule van oerdegelijke en huiselijke popcountry op het kleurrijke Rise, dat draait om een zoetgevooisde vrouwenstem en heerlijke relaxende popmelodieën. De platenmaatschappij claimt zodoende in Kim Richey de vrouwelijke tegenhanger gevonden te hebben van een ideale schoonzoon als Ryan Adams. Als we dat allemaal nu opzij zetten, valt er zonder die promotiepraat genoeg te genieten op Richey’s bejubelde Rise. Kim Richey haalt op spontane wijze erg sprankelend uit met haar mierzoete stemgeluid, waarmee prijsnummers als ‘Fading’ en ‘Without You’ (niet die) onmiddellijk staan als een huis in de prairie, daar is overigens verder weinig productionele poespas voor nodig. Die producerbemoeienis is er overigens wel, maar dat heeft wonderwaar geen nadelige gevolgen. Ze struikelt een paar keer, waardoor Rise de status van een meesterwerk ontloopt. ‘Me and You’ kent een vervelend refrein en het geëxperimenteer met exotische ritmes op ‘No Judges’ komt dit nummer, waarvan de albumtitel is ontleend, nauwelijks ten goede. We kunnen dus een paar kanttekeningen plaatsen, maar zeker na een aantal draaibeurten wint de positieve kant van Rise van die enkele negatieve kanten. Ik moet natuurlijk ook niet vergeten te melden dat Chuck Prophet en Pete Droge te horen zijn op de gitaar, dat is mooi meegenomen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kim-richey/rise/2404/
Meer Kim Richey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kim-richey
Deel dit artikel: