Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rise uit 2002 is het doorbraakalbum van Kim Richey. Dat de opvolger, Chinese Boxes getiteld, nu pas verschijnt, doet de naamsbekendheid van de Amerikaanse zangeres weinig tot geen goed. Gelukkig zijn er nog drie voorgangers van Rise en een verzamelaar, The Collection uit 2004, om de pijn van het lange wachten te verzachten.
Enerzijds is het haast wel opmerkelijk dat Richey juist in de kleine wereld die americana heet, ontvangen is met open armen. De arrangementen van haar liedjes laten nou niet bepaald een diep spoor van country, blues of andere traditionele muziek achter. En in haar zachte zangstem is de vertrouwde snik ook al niet te ontdekken. 'Jack and Jill', de opener van het nieuwe album, laat eerder een sterke invloed van The Beatles horen.
Dat Kim Richey wel precies weet hoe je een goed liedje schrijft, verklaart wellicht de interesse vanuit de hoek van americana. In een goede bui zou je een perfectioniste als Richey kunnen omschrijven als de vrouwelijke tegenhanger van Josh Rouse.
Op Chinese Boxes duurt een song zelden langer dan vier minuten en is ook bijna ieder nummer van een keurig refrein voorzien. Door die uiterst nette manier van liedjes schrijven worden wel alle pogingen tot experimenten van de baan geveegd en biedt het album vrijwel geen verrassingen.
Spijtig genoeg is duidelijk te horen dat Kim Richey haar tijd net iets te lang in de studio heeft doorbracht, waardoor het langverwachte Chinese Boxes iets te gekunsteld overkomt. Wel vreemd dat ze geen tijd neemt om een prachtige hoes te ontwerpen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kim-richey/chinese-boxes/16453/
Meer Kim Richey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kim-richey
Deel dit artikel: