Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Keno weet zelf niet hoe camp hij is. Nu is camp in, dus Keno zou gebakken moeten zitten. Maar Keno is zo camp dat het weer uit is.
De albumhoes spreekt natuurlijk al boekdelen. Een dromerige Milli Vanilli-achtige indorocker met een luchtig bloesje en de wind in zijn bos krullen moet menig vrouwenhart sneller laten bonzen. Het mijne slaat er alleen van over. Tel hierbij het predikaat Poetry Rock en de titel World War Peace op en Tijs krijgt alleen al bij het zien van de hoes buikpijn van het lachen.
Deze buikpijn slaat om in een ernstige maagzweer wanneer het (met een mooie roze orchidee bedrukte) CD de lade uiteindelijk vindt. Achterhaalde funkrock schalt de speakers uit. In ieder geval; de eerste vijf nummers. Daarna raakt Keno de weg compleet kwijt en begint hij, met veel valse lucht in zijn stem, te kwijlen over wereldvrede, witte duiven en bloemetjes. Edelkitsch in de beste Laura Ashley- of Anne Geddes-stijl.
Dat de goede man centerfold is geweest voor Playgirl en op Playboy T.V.'s Porn to Rock is geweest redt de muziek niet van de ondergang. Ik hoop voor hem dat zijn optreden daar niet zo slap was als wat hij op muzikaal gebied presteert. Interessant wordt het namelijk nooit. Hooguit vergroot dit feit de belachelijkheid van deze CD. Keno verdient hiermee wel een plaatsje in mijn rariteitenkabinet. Maar of hij daar ooit weer uitkomt is een tweede.
http://www.kindamuzik.net/recensie/keno/world-war-peace/8330/
Meer Keno op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/keno
Deel dit artikel: