• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Kelley Stoltz | Below The Branches

Assimilator van de betere poptradities.
CD, Sub Pop/Konkurrent

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 22 februari 2006

Lukt het jou om nog snel een recensie over Below The Branches van Kelley Stoltz te schrijven?’, pousseerde onze sectieredacteur eerder deze week met lichte dwang. Geen twijfel mogelijk dat we aan zijn oproep zouden tegemoetkomen, maar Kelley wié? Stoltz, meneer! Toch geen familie van de auteur (der Johan, jawohl!) van de smartlap ‘Concerto voor Jou Natasja’? Nee dus, en of dat een geruststelling was. Eénmaal dat stadium overleefd, bonden we de kat de bel aan en beten we ons vast in de materie, als waren we speurders in het omkoopschandaal rond de Chinese gokmaffia.

Kelley Stoltz komt allesbehalve uit het niets aanwaaien. Zo werd zijn Antique Glow door Mojo nog uitverkoren voor hun top 40 van 2004 en verdiepte de troubadour uit San Francisco zich vorig jaar in het oeuvre van Echo & The Bunnymen. Al bleef het voor velen een raadsel wat nu werkelijk de toegevoegde waarde was aan zijn complete Crocodiles-remake.
Voor Below The Branches liet Stoltz andermans repertoire gelukkig links liggen om zich terug op eigen werk te focussen. Nu ja, wie spontaan de buikloop krijgt van exuberante referenties aan The Beatles, Beach Boys, The Byrds, The Band, The La’s of Velvet Underground staakt nu beter het lezen. Hoewel, terwijl ook wij ons met zevenmijlslaarzen naar het toilet spoedden, bracht een onbestemde factor ons net op tijd tot inkeer. En gelukkig maar, want Below The Branches is te veelzijdig om zomaar de rug toe te keren.

De opnames namen maar liefst vier jaar in beslag en in dat tijdsbestek waren de zon en de Californische lucht welgekomen bliksemafleiders. Dat hoor je ook: lichtvoetige pop, honingzoete melodieën, woordspelingen met bloemetjes en de bijtjes (‘Mystery’) en een laboratorium good vibrations waarmee je de dag fluitend doorkomt. ‘Ever Thought of Coming Back’ is onmiskenbaar Brian en Carl Wilson, ‘The Rabbit Hugged The Hound’ knipoogt opzichtig naar het poppier werk van Belle & Sebastian en met ‘Summer’s Easy Feeling’ had Roger McGuinn beslist raad geweten. Voor een compositie als ‘Words’ hoef je je zelfs in Lennon/McCartney-kringen niet te schamen en dat geldt evenzeer voor ‘Memory Collector’.

Uit het aanstekelijke ‘Birdies Singing’ spreekt het soort happiness dat je doorgaans uitsluitend met de zomermaanden associeert. Een handvol psychedelische bliepjes, onverwachte wendingen, luchtige percussie en een gezonde dosis a-la-la’s als uitsmijter.
Stoltz voelt zich duidelijk als een vis in het water aan de piano, maar trekt ook behoorlijk zijn streng door het betere gitaarwerk. ‘Wave Goodbye’ bijvoorbeeld, eclectische rammelrock à la ‘Waiting For My Man’. Of ‘Little Lords’, dat gaandeweg zijn beste geheimen prijsgeeft met een akoestische riedel die steeds nadrukkelijker door het hoofd klieft. 'Vernieuwend' mag dan een woord zijn dat niet in de vocabulaire van Kelley Stoltz opduikt, de manier waarop hij de halve popgeschiedenis assimileert verdient respect en ontzag. Is de lente al in aantocht?

http://www.kindamuzik.net/recensie/kelley-stoltz/below-the-branches/12001/
Meer Kelley Stoltz op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kelley-stoltz