• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Keith Fullerton Whitman | Lisbon

Indrukwekkende live-set van drone-maestro Keith Fullerton Whitman.
CD, Kranky

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 19 maart 2006

“If you develop an ear for sounds that are musical it is like developing an ego. You begin to refuse sounds that are not musical and that way cut yourself off from a good deal of experience.” – John Cage

De bovenstaande quote van avant-garde musicus John Cage geldt voor een groot deel van de muziekbeleving in de Marscontreien en alhoewel Whitmans Lisbon juist erg muzikaal is, legt hij de structuur zo open en bloot dat het resultaat wellicht als zodanig niet te herkennen is. Toch zijn er melodieën, al worden die ofwel uitgestrekt over enkele minuten dan wel in stukjes gehakt en in een andere volgorde weer op hun plaats gelegd. Er is sprake van ritme, al komt die niet van de gangbare instrumenten, maar vanuit de electronische drones die repeterend pulseren. Er is sprake van harmonie, al dan niet tussen dissonantie en heldere klanken, digitaal en analoog.

Cage’s quote is hier van belang, omdat het je doet beseffen dat wanneer iets in eerste instantie niet muzikaal klinkt, wel degelijk dezelfde emoties teweeg kan brengen. Vorig jaar oktober deed Whitman Lissabon aan en besloot die memorabele avond verstandig op deze (verlengde) ep uit te brengen. Een fenomenale set die, net als Fennesz’ Live in Japan, met een werkelijke kop, middenstuk en eind heeft. Een verhaal zo je wilt.

Lisbon begint zijn verhaal subtiel met serene sine-golven, orgeldrones en zacht, comfortabel geruis dat na twintig minuten langzaam een hoogtepunt bereikt als de golven intenser worden en uiteindelijk vast lijken te lopen in hun eigen gelaagdheid. Slechts het orgel droned door, onvermurwbaar en met steeds meer stekels in zijn karakter. Hoe harder je Lisbon draait, hoe intenser de ervaring. Overweldigend bijna.

Op zevenentwintig minuten is de climax achter de rug en valt alles uit. Het gerommel met effecten is hoorbaar, schijnbaar lukraak, maar allemaal in het teken van contrast. Die opzet houdt Whitman enkele minuten aan voordat hij begint aan zijn eindsprint als de orgeldrones van het begin weer de overhand nemen en het stuk als een cirkel in elkaar laat overgaan.

Lisbon is Whitman op zijn allerbest, contrasterend tussen sereniteit en misvorming, emotie en machine.

http://www.kindamuzik.net/recensie/keith-fullerton-whitman/lisbon/12284/
Meer Keith Fullerton Whitman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/keith-fullerton-whitman