• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Keane | Perfect Symmetry

Het algemeen bekende Keane-dilemma.
CD, Island/Universal

Tekst: Daniël Verlaan

Publicatiedatum: 23 november 2008

Het debuut Hopes and Fears is bijna niet te overtreffen. Van de pianopop en -rock ging Keane via het tweede album, Under the Iron Sea, meer richting de elektronische stijl. Met het nieuwe album lijkt het alsof ze alle geluiden van Tetris tot de oude Pacman hebben gebruikt. Een hele kast met synthesizers wordt opengetrokken om de derde cd, Perfect Symmetry, een nieuw jasje aan te meten.

Niet alleen de muziek onderging een metamorfose. Frontman Tom Chaplin ook: van een nonchalante langharige jongen die zijn eigen ding doet tot een optimaal gestileerd kapsel en afgemeten look. Dit hoor je terug in de muziek. Deze zit soms zo goed in elkaar dat het lijkt op een modern kunstwerk. Wel of niet te snappen, spuuglelijk of juist prachtig.

Dat Keane beïnvloed is door de synthpop van de jaren tachtig is geen geheim. Er is genoeg A-ha, Eurythmics en Depeche Mode te vinden in de 'nieuwe' sound; luister alleen al maar naar 'Again & Again'. Door de duizenden bliepjes die door bijna alle nummers op de cd heen klinken, kun je soms nogal gek worden. Keane voelt niet meer als een band aan, maar als Chaplin die een nummertje zingt op een elektronische popbeat.

Door de elektronische sound zouden de nummers van Keane zelfs in een club gedraaid kunnen worden. De eerste twee nummers, 'Spiralling' en 'Lovers Are Losing', blijven eindeloos aanstekelijk in het hoofd hangen. Perfectie zit in het bloed van Keane. Dat pakt alleen niet altijd even gunstig uit op Perfect Symmetry: veel klinkt zo gemaakt, dat het soms gewoon bijna nep klinkt. Het wordt tijd dat de band weer eens zijn eigen ding gaat doen zoals bij het debuut en zich niet zo laat meeslepen door de huidige trends.

Perfect Symmetry kent weer het algemeen bekende Keane-dilemma: óf het wordt finaal afgezeken óf juist de hemel in geprezen. De gulden middenweg doet echter het meeste recht aan de plaat. Het lijkt alleen, door alle vage elektronische geluiden, of je luistert naar één - iets te lang durend - nummer in plaats van een geheel album.

http://www.kindamuzik.net/recensie/keane/perfect-symmetry/17757/
Meer Keane op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/keane