• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Kazzrie Jaxen | Prayers and Mad Laughter

Een gloedvolle comeback van een leerlinge van Tristano.
CD, eigen beheer

Tekst: Remco Takken

Publicatiedatum: 27 april 2004

Tien jaar geleden trok ze zich terug uit de jazzwereld. Een chronisch vermoeidheidssyndroom had de handen en armen van pianiste Liz Gorrill dusdanig verzwakt, dat ze verwachtte nooit meer piano te zullen spelen. Het was een persoonlijke tragedie. Al vanaf haar vierde jaar maakte Gorrill geluidsopnames, op haar tiende speelde ze Schumann en Chopin tussen de schuifdeuren. In de jaren zeventig ontdekte ze de jazz, en was ze een van de laatste leerlingen van Lennie Tristano. Ze had een trio met onder andere bassist Cameron Brown. Veelbelovend, en plots was het voorbij.

In 2000 was er een opleving, er verscheen een cd. Maar pas nu, in 2004, is er de innerlijke zekerheid van échte genezing. Alleen is er nog die naamsverandering. Liz Gorrill, dat was die zieke vrouw van vroeger. Dus: weg ermee! Gorrill nam rigoureus afscheid van haar oude ik in een one-woman-show, en ging verder als Kazzrie Jaxen.

Kazzrie Jaxen of Liz Gorrill, Prayers and Laughter is een gloedvolle comeback vol woeste solopiano's, in de studio verdubbeld en zelfs verzesvoudigd. In dit voor de jazz ongewone gebruik van overdubtechniek is de invloed van Lennie Tristano het duidelijkst hoorbaar. Hoeveel piano's er ook over elkaar heen klinken, nooit is meteen duidelijk welke er soleert, welke begeleidt, en welke is toegevoegd als versiering. Alles grijpt in elkaar. Kazzrie's armen en handen functioneren weer zoals het hoort, dat moge duidelijk zijn. En ze speelt alsof het misschien allemaal morgen weer voorbij is.

Over de koptelefoon is het titelstuk dan ook een maalstroom van overweldigend stereogeluid. Stel je zes piano's voor, die zich van een achtbaan naar beneden storten, onder het gejoel van de vrouw die ze een duwtje geeft. Dát is Kazzrie Jaxen. Prettig gestoord, dat zeker. Maar ook razend knap. Want hoe zet je in godsnaam zo'n compositie op in de studio? Al bij 'Take' moet je in je achterhoofd houden dat er nog ruimte moet overblijven voor vijf andere pianopartijen. Dat is bijna geniaal, toch? Oh ja, en prettig gestoord.

Luister maar eens naar de zang van 'Bahdeebahduu'. Kazzrie nam een eenvoudige pianobegeleiding op, en wil met John Roth een tweestemmige zangpartij toevoegen. Samen krijgen ze ergens halverwege een aanstekelijke giechelbui, die al snel overgaat in een niet te stoppen hysterische slappe lach. Natuurlijk is dit stukje gekte de definitieve versie, daar is geen discussie over mogelijk. Ik ben echter niet helemaal gerust op een goede afloop van een eventueel live-optreden. Hoe gek is deze vrouw in werkelijkheid? Ben stiekem wel benieuwd.

http://www.kindamuzik.net/recensie/kazzrie-jaxen/prayers-and-mad-laughter/5828/
Meer Kazzrie Jaxen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kazzrie-jaxen