http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Katatonia | Night Is the New Day

Duisternis en melancholie in een nieuw daglicht.
CD, Peaceville/Suburban

Tekst: Jeroen Gelissen

Publicatiedatum: 10 april 2010

Katatonia geldt terecht als een van de meest essentiële acts in de metalscene. Sinds 1991 werkt de band gestaag aan het vestigen van zijn naam. Met een deal bij kwaliteitslabel Peaceville zette de band een belangrijke stap voorwaarts in zijn carrière en in 2004 wisten de Zweden een nog groter publiek voor zich te winnen met het schitterende Viva Emptiness. Met The Great Cold Distance vestigde Katatonia in 2006 definitief zijn naam. Critici beschouwden het album als hun beste werk tot dan toe. Daarmee werd de lat voor een eventuele opvolger erg hoog gelegd.

Nu, ruim drie jaar later, keert de band terug met Night Is the New Day. Wie denkt dat de band eenvoudigweg voortborduurt op de succesformule, heeft het bij het verkeerde eind. Op zijn recente meesterwerk plaatst Katatonia namelijk duisternis en melancholie in een heel nieuw daglicht.

De stap voorwaarts schuilt niet in extremiteit, maar juist in verfijning. Het dynamische spel tussen hard en zacht staat nog steeds centraal en wordt geraffineerder dan ooit uitgevoerd. Door de subtiele toevoeging van nieuwe elementen en het verder uitwerken van bestaande ingrediënten ontstaat een diepe gelaagdheid, die elke luisterbeurt meer van haar tragische schoonheid prijsgeeft. Een prominente rol is daarbij weggelegd voor keyboardarrangementen, die als een behaaglijke deken om je heen sluiten en je weren tegen de zwaarmoedige, donkere en naargeestige klanken.

Meest opvallend zijn de nummers 'Onwards into Battle' en 'Idle Blood' waar met een hammondorgel en fijne gitaarlijntjes lieflijk wordt geflirt met progressieve rock uit de jaren zeventig. De polyritmische, haast jazzy drumpartijen van drummer Daniel Liljekvist zorgen eveneens voor een belangrijke bijdrage hieraan. Los van de rest van de muziek lijkt hij zich een eigen weg door het album te banen, zonder hierbij de natuurlijke flow in gevaar te brengen.

Opnieuw laten meesterbrein Jonas Renske en consorten zien dat er nog geen einde is gekomen aan de duisternis. Zolang zij hierin rondwaren, zal elke nieuwe dag donker beginnen.