Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Directer en simpeler, dat moest de vijfde plaat van Kasabian worden, aldus gitarist en producer Sergio Pizzorno (die van de reclameposters van G-star in de bushokjes). En dus kreeg het album geen ingewikkelde naam als West Ryder Pauper Lunatic Asylum, maar correspondeert de titel met de speelduur, 48:13. Tien liedjes betiteld met een enkel woord zonder hoofdletter, afgewisseld door drie muzikale intermezzo's genaamd '(shiva)', '(mortis)' en '(levitation)'.
Wat direct opvalt is de bak herrie die Kasabian over een aantal nummers heeft leeggegooid. Hoewel liedjes als 'bumblebeee' als je even doorzet zeker de moeite waard zijn, zijn ze een stuk minder toegankelijk dan hits als 'L.S.F.' en 'Where Did All the Love Go?'. 'Doomsday' vormt daarin een uitzondering, en was wellicht een betere keuze geweest voor een eerste single dan het toch wel licht verschrikkelijke 'eez-eh', dat overigens wel erg aan The Chemical Brothers doet denken.
Het grootste mankement van het album zit hem echter in de beroerde songteksten. Een band als Kasabian heeft geen diepgaande teksten nodig - liever niet zelfs - maar zo cheesy als op deze plaat doen ze zeker af aan de kwaliteit van het geheel.
Het is bewonderenswaardig - zeker voor een Britrockband - hoe Kasabian elk album weer met zijn tijd mee weet te gaan en de nodige vernieuwing weet te brengen. Toch doet 48:13 terugverlangen naar de tijd dat de band nog simpele hits maakte. Wat dat betreft is de missie van het produceren van een directer en simpeler album weinig geslaagd. Blijkbaar toch niet zo eez-eh.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kasabian/48-13/25116/
Meer Kasabian op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kasabian
Deel dit artikel: