http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Kano | Home Sweet Home
Sterk debuut van een van de grootste talenten uit de grime-scene.
CD, 679
Tekst: Atze de Vrieze
Publicatiedatum: 07 augustus 2005
Wie de Londense grime-scene nauwlettend in de gaten houdt, zal Kano al enige tijd op het oog hebben. De Britse rapper met Jamaicaanse achtergrond mag dan amper twintig jaar oud zijn, hij draait al jaren mee. Al op zijn zestiende debuteerde hij met de opzwepende single ‘Boys Love Girls’, en hij maakt deel uit van de befaamde N.A.S.T.Y.-crew. Eerder dit jaar was Kano met twee eigen songs en een gastoptreden nadrukkelijk aanwezig op de belangrijke compilatie Run the Road. Hoogste tijd voor het debuutalbum dus.
Home Sweet Home stelt zeker niet teleur. Kano’s geluid beperkt zich bepaald niet tot één stijl: we horen garage, grime, hiphop, zelfs wat salsa-invloeden op ‘Remember Me’. Producer Diplo levert een sterke drum’n’bass-track. Slechts een handvol tracks heeft het kenmerkende donkere geluid dat we kennen van grime-voorlopers als Dizzee Rascal en Wiley. Ook het stemgeluid van Kano is een stuk toegankelijker en minder opgefokt dan dat van Dizzee Rascal, maar de raps zijn wel degelijk scherp en verrassend. Een opvallend grote rol is er voor de gitaar, met name in single ‘Typical Me’. Het door Paul Epworth (Bloc Party, Futureheads) geproduceerde ‘I Don’t Know Why’ wordt zelfs gedragen door een sample van Black Sabbath.
Kano zelf maakt het geen fluit uit hoe we zijn stijl noemen, en dat is natuurlijk ook geen belangrijke kwestie. Wel belangrijk is dat zijn songs kloppen. En dat doen ze: Kano stelt zichzelf voor op opener ‘Home Sweet Home’ en ‘Ghetto Kid’, excuseert zich bij voorbaat voor opgefokt gedrag op ‘Typical Me’, en laat zijn spierballen rollen op ‘Mic Check’. Verderop zien we een verrassend kwetsbare kant: op ‘Sometimes’ lijkt Kano heen en weer te worden geslingerd tussen zelfverzekerdheid en verbazing over zijn eigen succes. ‘Brown Eyes’ is zowel een love song als een anti-love song, en ‘Signs in My Life’ is een oproep tot bewustzijn. Eerste single ‘Boys Love Girls’ – als bonustrack toegevoegd – is stiekem toch het hoogtepunt van het album.
Kano’s label 679 maakt het ons weer eens niet gemakkelijk. Het label is met The Streets, The Futureheads, Death from Above 1979 en Annie verantwoordelijk voor een paar van de belangrijkste platen van de afgelopen twee jaar, maar een Nederlandse release laat regelmatig maanden op zich wachten. Ook naar Home Sweet Home zult u in de gemiddelde platenzaak voorlopig tevergeefs zoeken. U zult er wat voor moeten doen om de schijf te verkrijgen, maar ze is de moeite waard: Home Sweet Home is weliswaar niet briljant, maar wel een sterk debuut. Ideaal voor iedereen die Dizzee Rascal te nerveus vindt, en The Steets te stoned.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kano/home-sweet-home/10261/
Meer Kano op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kano
Deel dit artikel: