http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

JW Roy | Kitchen Table Blues

Zo persoonlijk is JW Roy niet eerder geweest.
CD, V2

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 14 maart 2004

Met een plaat waarmee "mensen blij moeten zijn dat ze ernaar mogen luisteren," aldus JW Roy op altcountry.nl, weet de Amsterdamse Brabander me voor het eerst echt te raken. Ik beken: ik had hem in een laadje geduwd met andere americana-zangers en lekker rootsrockende begeleiders. Prettige optredens geven ze, maar thuis hoef ik niet per se naar hen te luisteren. Mooie recensies of niet. Het helpt me niet als anderen erin horen wat ik zelf niet voel. Kitchen Table Blues zit een week in mijn cd-speler en ik vermoed dat ik me in JW Roy ernstig vergist heb. Of is het zo dat Roy het over een andere boeg gooit?
Allereerst heeft hij de rollen omgekeerd. Het is geen kwestie meer of je hém mee naar huis neemt; hij neemt jóu mee naar zijn huis. Kitchen Table Blues begint thuis aan zijn keukentafel. Een ideale plaats voor confessies. Zo persoonlijk als hier, is JW niet eerder geweest. En hij is niet van plan om gedurende deze nieuwe plaat ook maar een centimeter van die intentie af te wijken. De titel zegt eigenlijk alles: we zijn bij de zanger thuis en in die intieme plaats en sfeer, waar je echt dingen met elkaar uitwisselt, verhaalt hij over de donkere periode die achter hem ligt.
Luister je naar iemand die zo direct zijn zielenroerselen met je deelt, dan is maar één instrument belangrijk. De stem. Ook voor mij was het geen nieuws dat Roy een mooie stem heeft, ergens in de buurt van John Hiatt. Op Kitchen Table Blues klinkt hij echter anders: bevrijd, persoonlijk en kwetsbaarder. Gisteren schreef mijn krant over dat betekenisvolle woord dat zich niet laat vertalen: soul. JW loopt ervan over. Elke keer als hij zijn mond opent druipt het er als warme honing uit. Kitchen Table Blues is de plaat die Roys stem nodig had. Met een kleine bezetting van topmuzikanten die zich dienstbaar opstellen maar wel al hun creativiteit geven. Soms doet een van hen een stapje naar voren, als Roy even zijn hoofd buigt. Pianist Chuck Leavell bijvoorbeeld, die even vrij kreeg van zijn vaste werkgever, The Rolling Stones. Leavell en Roy doen hier samen 'No Expectations' van Jagger en Richards. Even belangrijk op deze plaat is het vioolspel van de van Chip Taylor bekende Carrie Rodriques. Ten slotte komen de meeste credits toe aan multi-instrumentalist Gabriël Peeters, die ik kende als drummer van The Smalltown Romeos. Uit die band duikt ook gitarist Eric van Dijsseldonk op die in 'The Thrill Is Gone' een fraaie solo speelt tot Roy mompelt dat het zo wel goed is jongen. Meer mooie momenten noemen lijkt me onnodig. Kitchen Table Blues moet voor zichzelf kunnen spreken.