Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Singer-songwriters: er is tegenwoordig geen ontkomen meer aan. Mannen met gitaren en verleidelijke meisjes achter een piano duiken uit alle hoeken en gaten op. Het aanbod varieert van gladde surfers tot aan verlopen fotomodellen en voormalige verhuizers uit het diepste zuiden van de Verenigde Staten.
Canada is al een tijdje een broedplaats voor gekwelde zielen. Justin Rutledge komt er ook vandaan. Indruk maakte hij al op zijn ironisch getitelde debuut No Never Alone. Nog meer verstilde singer-songwriterliedjes staan er op zijn tweede plaat, The Devil on a Bench in Stanley Park genaamd. Hoewel de titel anders doet vermoeden, valt het enigszins mee met de pretenties.
Veel meer dan een prachtige, zachte stem en slaapwiegende arrangementen heeft Rutledge niet nodig. Toch blijft het hier niet bij. Op de opvolger van zijn debuut staan nog steeds geen uptemponummers, maar Rutledge heeft soms wel de neiging om in een sfeervol, bijna Calexico-achtig decor op te treden.
Wie goed luistert, hoort ook de invloed van jazz en kalmerende pop, waardoor Rutledge uiteindelijk toch wat minder desolaat klinkt dan bijvoorbeeld Great Lake Swimmers, met wie hij meer dan alleen het land van afkomst deelt.
The Devil on a Bench in Stanley Park is een schitterende luisterplaat. De liedjes zijn zo gemaakt dat liefhebbers van het meer toegankelijke singer-songwriterwerk zo kunnen instappen, zoals dat ook het geval is bij populaire namen als Lucinda Williams en Ryan Adams.
Nadeel van die perfectionistische benadering is dat een hele plaat met Rutledge-materiaal op een gegeven moment wat eentonig en voorspelbaar gaat worden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/justin-rutledge/the-devil-on-a-bench-in-stanley-park/14949/
Meer Justin Rutledge op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/justin-rutledge
Deel dit artikel: