Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na je veertigste nog debuteren in de muziek, kan dat? Natuurlijk, waarom niet? Pieter Nabbe bewijst het in elk geval met zijn band Juneville. De aanleiding is minder, want het eerste liedje ontstond uit het verlies van een zeer dierbare vriend. Zoals ook in de tuinderij is er stront nodig om iets tot bloei te brengen. Het was in elk geval de aanzet tot het ontstaan van de band. En het album In the Garden.
Nabbe verhaalt met zijn rauwe, Springsteen-achtige vocalen, die bij tijd en wijle ook doen denken aan de vaderlandse band 16 Down en namen als Nick Lowe en Ryan Adams. Hij schotelt je geschiedenissen van verlies en verlangen voor. Beschouwend, ingetogen en puur. En zeker niet allemaal zwaarmoedig. Want ook al zingt hij over een knotsgekke wereld en een hart dat versteende, na pijn en misère is er tussen de melancholie ook - zoals in het warme en romantische 'Going Home' - soms ruimte voor wat voorzichtige zonnestralen tussen de wolken.
Niet alleen vocaal, maar ook muzikaal steekt dit album prima in elkaar. Zonder al te veel poespas. Zo krijgen de teksten van Nabbe de ruimte die ze verdienen. De verteller hanteert - bijna als in Jerzy Kosinski's klassieke roman Being There - de tuin als metafoor voor het leven, de dood en sterker en wijzer verdergaan. Zo schiep het Nijmeegse Juneville iets moois uit het miserabele, in de stilte die valt na de storm.
http://www.kindamuzik.net/recensie/juneville/in-the-garden/26750/
Meer Juneville op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/juneville
Deel dit artikel: