http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Joy Zipper | American Whip

Verloren droompopklassieker eindelijk normaal uitgebracht.
CD, 13 Amp/Universal

Tekst: Omar Muñoz-Cremers

Publicatiedatum: 23 mei 2004

"Turning me on to drugs/Getting me into drugs." Halverwege American Whip spelt het liefdespaar Vincent Cafiso en Tabitha Tindale met een korte mantra uit wat je na vijf nummers instinctief kon aanvoelen: zomerzon, eeuwige verliefdheid, jeugdige onbezonnenheid, glimmende pupillen achter zonnebrillen, de existentialistische coolheid die je hele houding bepaalt, van mysterieuze glimlach tot overhemd dat precies goed valt. Alles aan Joy Zipper ademt een weldadige zorgeloosheid uit, sporadisch onderbroken door een gedachte aan vergankelijkheid, de wolk die even de perfecte zomerdag onderbreekt.

Muzikaal komt Joy Zipper niet compleet uit de lucht vallen (wie wel tegenwoordig?) De hand van parttime producer Kevin Shields is met name op het majestueuze 'Baby You Should Know' te herkennen, maar het zou Joy Zipper te kort doen om ze als poptastische My Bloody Valentine-epigonen te kwalificeren. Je zou echo's van Fleetwood Mac kunnen aanwijzen in de zonovergoten melodieën, die zonder moeite zijn na te neuriën en zich dan ook onverbiddelijk in je hoofd nestelen zoals echte popmuziek dat dient te doen. Tussen die losse bakens weet Joy Zipper echter een geluid neer te zetten dat met gemak boven alles uitsteekt wat op het moment in de Anglo-Amerikaanse rock wordt geproduceerd, een delicate, intieme kamermuziek die oneindig luisterbaar dreigt te zijn.

Hoe pijnlijk dat American Whip met moeite zijn weg naar de luisteraar kan vinden. Want eigenlijk had het album al vroeg in 2003 moeten zijn uitgebracht, totdat de distributie van 13 Amp, het label van techno-DJ (en co-producer) David Holmes in problemen kwam en de releasedatum tot onbepaalde tijd werd uitgesteld. Wat Joy Zipper enigszins heeft gered, is dat de promo's al waren verstuurd en deze ervoor zorgden dat in digitale stegen opgewonden werd gefluisterd, een ware cultklassieker gedoopt. Een tussentijdse The Stereo and God EP verder is de distributie op orde gebracht en mogen stervelingen ook eindelijk kennismaken met wat misschien de beste Amerikaanse poprock plaat is sinds Doolittle.

Onvermijdelijk komen we dan terecht bij de stem van Tabitha Tindale. Een onmiskenbaar Amerikaanse stem, waar je je hoofd over kan breken wanneer je deze tracht te ontleden. Want waarom is de manier waarop klanken haar mond verlaten nu juist zo godvergeten erotisch, welke accenten, hint van nasaliteit, gruis van stembanden vormen die bijna ongemakkelijk fysieke nabijheid die haar stem karakteriseert? En als dat niet genoeg is bezit ze ook nog de beste woordeloze oeh/aah-zang sinds Belinda Butcher. Haar Shields, Cafiso, mag dan relatief iets minder spectaculair klinken, zijn dromerige stem (moeiteloos, schaduwen van melancholie) leent zich perfect voor slepende liedjes als 'Dosed and Became Invisible' en vloeit bovendien heerlijk samen met die van zijn geliefde.

Dit is dan eindelijk die plaat in 2004 waar niemand om heen zou moeten kunnen, een plaat die genrevoorliefdes tijdelijk transcendeert en waarvan de moeite om hem te vinden zich oneindig laat terugbetalen. Een plaat voor geliefden, voor dopers, voor diegenen die geloven in een parallel Amerika (de dagdroom natie in plaats van de opgefokte sportschool natie), een muziek met de overrompelende kracht van verlangen, de perifere rillingen van onbehagen in het drugsbewustzijn, die vervolgens wegsmelten als hij/zij fluistert dat je de mooiste, de beste, de coolste bent.