http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Josh Rouse | Nashville

Genreoverschrijdend meesterwerk.
CD, Rykodisc/Rough Trade

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 05 mei 2005

Zou het Josh Rouse dan toch gaan lukken na al die jaren: een doorbraak maken naar het grote publiek? Laten we het hopen, want Nashville is namelijk een van dé albums van 2005.

Sinds 1998 timmert de Amerikaan aan een ietwat verlaten weg. Zijn prachtige singer-songwriteralbums kregen altijd goede kritieken, maar Rouse moest het verder doen met een plekje in de schaduw van Elliott Smith en later Ryan Adams. Met zijn warme en melancholische liedjes leek hij gedoemd tot het zijn van een typische soundtrackartiest: overal opduikend, maar nergens beklijvend. In 2003 dook hij samen met producer Brad Jones in zijn geboortejaar 1972 en de muziek uit die tijd, wat het gelijknamige album opleverde. Rouse liet zich met veel succes van zijn soul- en popkant zien. Zijn nieuwe gezicht leverde hem echter wederom weinig publieke erkenning op. Het ontbrak hem nog steeds aan die ene single.

Met Nashville levert hij opeens tien voltreffers af die niet zouden misstaan in de hitlijsten. Klassieke popliedjes waarop je onmiddellijk verliefd wordt en waarmee je de rest van je leven wilt delen. Hoewel hier en daar een pedal steel schittert, zijn er amper twanggeluiden te horen, ondanks dat de titel anders doet vermoeden. Opgenomen in Spanje toont Rouse zich de erfgenaam van grootheden als Paul Westerberg (‘It’s the Nighttime’), Johnny Marr (‘Winter in the Hamptons’) en Paul McCartney (‘Sad Eyes’). Dat hij een vaak geziene gast was in het fameuze Largo-café horen we op ‘Why Won’t You Tell Me What’. Medestamgast Aimee Mann moet hem daar uitgelegd hebben hoe je een spannend liedje schrijft met standvastige drums en stuiterende pianonoten.

Ondanks deze referenties blijft het gelukkig wel een echt Josh Rouse-product. Het hart van de plaat wordt dan ook gevormd door een trilogie van zeer warme en romantische nummers van het soort waarop hij het patent heeft. Hij kroelt zich met een verleidelijke knipoog door ‘Middle School Frown’, hij wacht nog steeds op zijn liefje in ‘My Love Has Gone’ en zingt over het muzikantenbestaan in ‘Saturday’.

Net als op het podium weten zijn vaste begeleiders weer een perfect geluid neer te zetten. Subtiel en met de juiste afstand gaan ze te werk om de composities nog feller te doen laten stralen. Het enige gemis is het ontbreken van een knallende gitaarsong. Maar daar heeft Josh Rouse ons nog nimmer mee bediend; en zo blijft er nog iets te wensen over. Hoe gek dat ook mag klinken, met een godsgeschenk als dit Nashville .