Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lang geleden - voordat wij succesvolle en welgestelde schrijvers waren, toen we nog acht hoog in een flatje vertoefden en nog geen riante villa met zwembad bezaten - schuimden we in de late uurtjes de straten af. Zonder een cent te makken, gingen we als jonge en hongerige wolven naarstig op zoek naar de authentieke muziek die uit de kieren en gaten van duistere kroegjes kwam.
Rond het moment dat de barman de stoelen op tafel zette, de vloer schoonveegde en de laatste dronkelap de tent uitschopte, spitsten we even onze oren. Tegen sluitingstijd kroop er altijd wel een zuipschuit in een versleten colbertje en met een hoedje op achter een ontstemde vleugel, om 'O'l 55' van Tom Waits te spelen. Dan waanden we ons in het New Orleans of New York van de jaren vijftig, toen Elvis nog een snotjochie was en zonder heupen op tv verscheen.
En als die landloper, die gebogen achter de piano zat, Joe Henry heette, dan hadden we het onmiddellijk geloofd. Na afloop zouden we naar hem toe lopen, om van onze laatste centen een biertje voor hem te bestellen. Nu kopen we zijn albums, waarop de dromerige nachtclubjazz van weleer als een mammoet in het ijs is geconserveerd. We hoeven er niet langer de deur voor uit.
Kreunend en steunend komt Henry op Invisible Hour binnenvallen. Opener 'Sparrow' duurt een spectaculaire zeven minuten. En dat maakt het niet eens het langste nummer van de plaat, die precies één uur duurt. Nee, Henry's horloge is gelukkig vaak stuk. De muziek bouwt langzaam op, als een stoomlocomotief die jarenlang heeft stilgestaan.
Er zijn er die beweren dat Henry moeilijke muziek maakt. Maar iemand die zijn hart zo openstelt en zijn ziel zo binnenstebuiten keert, is eerder toegankelijk. Natuurlijk zijn het die hartverscheurende klanken waarvoor je andere bezigheden moet laten voor wat ze zijn. Liedjes die je roepen als geesten in de nachten, waarbij je in de boxen van je geluidsinstallatie zou willen kruipen. Het brengt ons naar de vergane romantiek van het nachtleven, maar vooral terug op aarde.
http://www.kindamuzik.net/recensie/joe-henry/invisible-hour/25104/
Meer Joe Henry op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/joe-henry
Deel dit artikel: