Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Veertig jaar al draait Jimmie Vaughan mee in de blueswereld. Na negen jaar heeft hij nog eens een album uit, voor het eerst niet met eigen werk, maar vol bluescovers uit de jaren stillekes. Lekker voer voor ware bluesadepten.
Willie Nelson, Jimmy Reed, Little Richard, Roy Milton: het waren grote namen in de jaren vijftig en zestig in de Amerikaanse blues en rock-'n-roll. En muzikanten waar Jimmie Vaughan mee opgroeide en die hij met Blues, Ballads and Favorites met een eerbetoon bedenkt. Een echte lijn in zijn keuze zit er niet. "Dit album is, net als al mijn andere platen, 100% egoïstisch", zegt Vaughan. "Ik wil dat mensen houden van wat ik doe, maar tegelijk heb ik het gevoel dat als ik het zelf niet leuk vind, dat ik dat ook niet van hen kan verwachten."
En inderdaad: er is hoegenaamd niets mis met Vaughans voorkeuren. Blues, Ballads and Favorites is een heerlijk en eerlijk bluesalbum geworden, waar de Texaan toch nog één akoestisch nummer van eigen hand in sluisde. Met zijn 59 jaar hoeft Vaughan overigens niks meer te bewijzen, en hij speelt de covers dan ook met veel respect voor de originele versie. Dit is geen blues die drijft op testosteron en waar de nummers vehikels zijn voor notenneukerij. Eenvoudige gitaarlijnen, volgens de beste bluestraditie, bij tijd en wijlen een funky hoorn, hammondorgel of vocale ondersteuning van Lou Ann Barton en natuurlijk het typische twang stratocastergeluid.
Van de nogal nasale stem van Vaughan moet je houden. Maar ondanks een geheel van vijftien nummers gaat Blues, Ballads and Favorites niet vervelen. Op voorwaarde dat je van de klassieke blues houdt, uiteraard.
http://www.kindamuzik.net/recensie/jimmy-vaughan/plays-blues-ballads-and-favorites/20539/
Meer Jimmie Vaughan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jimmy-vaughan
Deel dit artikel: