Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ritmische noise roest niet. Staalhard en blinkend knettert de herrie je tegemoet. Zou je denken? Dan reken je buiten decay-artiest Jim Haynes. Bij hem roest juist steevast van alles en nog wat; van sculpturen tot fotografie en geluid. Op Scarlet tapt de kunstenaar microfoons af en ontlokt hij klanken aan stroboscopen. Het residu kneedt hij tot een ritmische kluwen.
Oorspronkelijk maakte Haynes een variatie op dit werkstuk toen hij als voorprogramma bij Tim Hecker speelde. Daar zit een zekere logica in. Melodie delft het onderspit volledig tegenover een weldaad aan textuur. Daarin zou je roestige oppervlakten kunnen ontwaren, alsof de tape slachtoffer van verval is geworden. Tegelijk lijkt het erop alsof Haynes spiegelt, alsof hij de corrosie met een Brillosponsje wegboent om door de krassen in het roodbruine vernis de blinkende laag metaal tevoorschijn te laten komen.
Scarlet is rauw, intens en abstract en bovendien ongepolijst en direct. Zo creëert Haynes een sensatie die aan Carl Andre's metalen beelden doet denken, waaronder en -boven in dit geluid echter geen imaginaire, oneindige ruimte lijkt te liggen, maar glanzende oppervlakten zoals je die kent van Donald Judd en Anish Kapoor, verzadigd van kleur. Of: hoe deze ritmische noise schittert en klatert en het licht niet alleen vasthoudt, maar tot bijna ondraaglijke niveau's heen en weer reflecteert om tot een laserachtige concentratie te komen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/jim-haynes/scarlet/25679/
Meer Jim Haynes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jim-haynes
Deel dit artikel: