http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Jiggy Djé | De Ark de Triomf

Een vrij en vrolijk album.
CD, Noah's Ark/PIAS

Tekst: Tom Boeije

Publicatiedatum: 29 april 2009

In de maanden maart en april stond de Hollandse hiphopscene in het teken van Winne zonder Strijd en De Ark de Triomf. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: proberen uit te vogelen welke het beste is, heeft door de sterk uiteenlopende stijlen totaal geen zin in een recensie - dat mag ieder voor zich bepalen.

De Ark de Triomf is een album waarop Jiggy Djé zich vrij lijkt te voelen, en waar hij lekker kan doen en laten wat hij wil. Serieuzere tracks die door kalme en goed geconstrueerde beats worden ondersteund worden in razend tempo afgewisseld met vlotte en doeltreffende flowspelletjes over springerige en aanstekelijke beats. Soms ligt Jiggy's rapstijl dicht tegen praten aan, waardoor het lijkt alsof hij je direct aanspreekt. Tegelijkertijd verslapt daardoor af en toe de aandacht, aangezien niet alle teksten even interessant gerijmd zijn en Jiggy het zich met zijn stemgeluid niet altijd kan permitteren qua tempo te vertragen.

Bijna lijnrecht tegenover deze eerlijke nummers waarop Jiggy Djé over zijn eigen leven en opvattingen spreekt, staan de tracks waarop hij met name zijn eigen ego streelt - meestal zonder zijn blik op de wereld te verliezen. Waar hij dit laatste wél doet, daalt de kwaliteit helaas vrij snel naar een bedenkelijk peil. Altijd (zoals op Mama Zei, met Turk) klinkt het raptechnisch allemaal best aardig, maar inhoudelijk slaan de teksten helemaal nergens op - ze zijn niet eens echt grappig, al lijkt dat wel de intentie te zijn.

De beats op De Ark de Triomf zijn soms verfijnd, vaak aanstekelijk luidruchtig, maar - hoe uiteenlopend ook - bijna altijd effectief. Ook qua flow is het meestal in orde wat Jiggy doet, maar op het gebied van de teksten lijkt hij de kracht van zijn debuut te missen. Het is duidelijk dat Jiggy Djé een album heeft willen maken naar zijn eigen smaak, zonder al te veel concessies te doen. Of dat gelukt is, is natuurlijk aan hem zelf, maar de losse en luchtige stijl die als een rode draad door het album loopt, zal niet bij iedereen in de smaak vallen.