Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Live heeft Jewel In The Mire al een behoorlijke reputatie. De bluesrock-‘n-roll in de stijl van Aerosmith of Mustasch heeft niets om het lijf en bulldozert over alle nuances heen, maar ligt wel lekker in het gehoor. Daarbij komt nog dat de Amsterdammers hun instrumenten met overtuiging kunnen spelen. Dat helpt toch weer om dat pilsje ergens in een rookhol in Nederland soepeler door je keel te laten glijden.
Ook thuis smaken de pilsjes lekker. Maar daar zal Getting Away With Murder niet zo snel de soundtrack bij het drinken zijn. Het geluid van het album zit goed in elkaar en ook hier is de vakmanschap goed te horen. Maar het manco aan de plaat is dat het Jewel In The Mire ontbreekt aan echte prijsnummers om die vaardigheid zonder kleerscheuren over te brengen in de huiskamer.
Na de spetterende openers 'Rising Star' en 'Believe in Me' is de koek (of dat flesje bier) eigenlijk al snel weer op. De plaat heeft op het eind nog een opleving met het doordachte 'All That’s Special', gezegend met een sterk refrein en uitgekiende vrouwenvocalen.
Helaas wegen deze sterke nummers niet op tegen de dieptepunten die de plaat onnodig naar beneden halen. De hopeloos achterhaalde funkrock op 'Get Up' roept bijna plaatsvervangende schaamte op en de ballad 'All You Can Do' is niet alleen drakerig, maar ook onvast gezongen. De plaat laat een vieze nasmaak achter wanneer de band in de onnodige akoestische versie van 'Streets at Night' probeert het gevoel van Alice In Chains tijdens Sap en Jar of Flies te benaderen.
Mijn pilsje smaakt dan beter in dat rokerig jeugdhonk. Hup, dat podium op!
http://www.kindamuzik.net/recensie/jewel-in-the-mire/getting-away-with-murder/9108/
Meer Jewel in the Mire op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jewel-in-the-mire
Deel dit artikel: