• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Jeffrey Lewis and the Junkyard | 'Em Are I

Wrang maar liefdevol sarcasme.
CD, Rough Trade/Konkurrent

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 31 augustus 2009

Singer/songwriter/striptekenaar Jeffrey Lewis komt uit de anti-folkscene, uit Greenwich Village, in New York. Maar terwijl voormalige boegbeelden The Moldy Peaches tegenwoordig volledig op irrelevantie draaien, brengt Lewis steeds betere platen uit.

Hij begint als illustrator en zijn debuut, The First Time I Took Acid I Went Insane and Other Favorites (2001), wordt meteen door Rough Trade opgepikt. Het stijgt niet boven de lulligheden van het genre uit, maar na een hoop ep's en samenwerkingen - waarin duidelijk wordt dat er meer in hem zit - doet hij eind 2007 een meesterzet.

12 Crass Songs is gewoon dat: twaalf nummers van anarchopunks Crass, gezongen door een nerd met een akoestische gitaar. Hij maakt bitterzoete, maar daarom niet minder in vitriool gedrenkte, popliedjes van het sloganeske maar eloquente basismateriaal. Het zegt heel wat over Lewis' neus, talent en lef dat hij dit experiment ver boven het gimmickgehalte tilt en een mooie luisterplaat wringt uit de tegenspartelende strijdliederen.

'Em Are I is Lewis' eerste met zijn band The Junkyard. Eigenlijk is dat gewoon broer Jack op gitaar en David Beauchamp op drums, die beiden ook al op eerdere albums van Jeffrey meespeelden. Toch is het niet onbelangrijk dat ze hier als band gepresenteerd worden, want ze zetten een echt groepsgeluid neer. Het klinkt voller en dynamischer, zonder te vergeten wat ze geleerd hebben van Violent Femmes en Dead Milkmen over 'minder-is-meer'.

'Em Are I staat dus vol meefluitbare liedjes, die als vrolijke vogels rond je hoofd komen fladderen. Nogal sarcastische beestjes natuurlijk, die er niet voor terugdeinzen om overscherend hun gevoeg te doen. Metaforisch uiteraard, mits een rake beschouwing, want daar staat deze plaat vol van: wrange maar liefdevolle dingen die iets over la condition humaine kwijt willen.

Let wel: Lewis blijft sarcasme hoog in zijn vaandel voeren. Ondanks zijn openheid en gevoeligheid is hij het soort songschrijver dat nooit de waarheid in de weg zal laten staan van een goeie kwinkslag. Soms komt hij dicht in de buurt van Hamell on Trial - aka 'Bill Hicks met een gitaar' - maar zo ver is hij echter nog niet. Maar het potentieel is er.

http://www.kindamuzik.net/recensie/jeffrey-lewis-and-the-junkyard/em-are-i/19074/
Meer Jeffrey Lewis and the Junkyard op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jeffrey-lewis-and-the-junkyard