Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jeff Parker doet zijn jazzy ding normaal gesproken in Tortoise en het helaas al enige tijd op non-actief staande Isotope 217, en soms ook als abstracte improvisator in gelegenheidstrio’s als Out Trios Vol. 2, met Kevin Drumm en Michael Zerang. In dat laatste is hij niet zo heel goed, dus het is verstandig van hem om op zijn tweede soloplaat zijn eigen interpretatie te geven van min of meer traditionele jazz. Medewerking krijgt hij hier onder meer van superdrummer Chad Taylor (Chicago Underground Duo/Trio etc.), een meester die tegelijkertijd drums en vibrafoon kan spelen. Bepaald geen kattenpis allemaal.
En dat zijn de eerste drie nummers ook niet: opener ‘Istanbul’ is mooi ingehouden en jazzy, en ‘Sea Change’ heeft nog het meeste weg van moederschip Tortoise. Hoofdprijs gaat echter naar ‘Mannerisms’, een zeer groovy stuk dat veelvuldig aan Miles Davis’ eerste schreden op het gebied van de elektrische jazz doet denken. Denk ergens tussen ‘Filles de Kilimanjaro’ en ‘Bitches Brew’ maar dan net wat rustiger, zoiets. Als er een trompet ergens zou opduiken zou het helemaal perfect zijn.
Daarna gaat helaas toch bergafwaarts. Parker verliest zich in standaard jazzgitaarsolo’s en het bijbehorende, nogal cleane geluid. De thema’s zijn nergens meer zo interessant als in het begin, en de Marvin Gaye-cover ‘When Did You Stop Loving Me, When Did I Stop Loving You’ is eigenlijk behoorlijk misplaatst. Te vaak gaat het geheel richting gladde fusion of, nog erger, een soort easy listening. Bijna muzak. En daar is Parker, met zijn veel te voorspelbare partijen zonder enige dissonanten, vooral zélf debet aan. Toch jammer, want de eerste drie nummers zijn en blijven geweldig.
http://www.kindamuzik.net/recensie/jeff-parker/the-relatives/8631/
Meer Jeff Parker op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jeff-parker
Deel dit artikel: