Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Twee jaar geleden schreef ik naar aanleiding van zijn plaat Honey and Salt dat Jeff Black gezegend is met een sterke zangstem. Bovendien mag hij Wilco's Jeff Tweedy – Jeff Black leende zijn band - en de voortreffelijke John Prine tot zijn trouwste volgelingen rekenen.
In de tussentijd verscheen de cd B-Sides and Confessions, een compilatie die ik aan mij voorbij heb laten gaan. Met Tin Lily, zoals de nieuwe cd van Jeff Black heet, pakt hij de draad op. Ook deze cd is een donkere hoes gestoken en kent een dozijn mooie vertelliedjes die hem een stuk ouder doen klinken dan hij waarschijnlijk werkelijk is.
Toch bezwijkt de plaat onder het zwaarmoedige en bloedserieuze sfeertje van de meeste liedjes. Een enkele keer, zoals in een Dylan-achtig maar irrelevant rocktussendoortje als 'Libertine' en in het zowaar vrolijke 'Free at Last', laat Jeff Black de somberheid even achter zich. Helaas duurt deze pret niet lang. De naargeestige ondertoon werkte op zijn vorige platen veel beter, terwijl de formule toch niet echt is aangepast. Waar dat aan ligt en waarom Tin Lily de middelmoot niet passeert? Ik vermoed dat hij hier weinig nieuws heeft te vertellen.
Wie over een aantal oneffenheden van Tin Lily heen kan stappen vindt vooral in de oprechte zang van Jeff Black veel moois, maar veel meer positiefs zie ik niet. Blacks vorige langspeler, Honey and Salt, is niet overtroffen, en dat is een beetje jammer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/jeff-black/tin-lily/10069/
Meer Jeff Black op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jeff-black
Deel dit artikel: