Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sommige singer-songwriters klinken zo ongelofelijk kwetsbaar dat je ze het liefst gelijk in huis wil nemen, om ze te beschermen tegen de demonen waar ze over zingen en die hen verdriet berokkenen. Dat ons huis te klein is, is de reden dat er nog zoveel treurwilgjes vrij rondlopen.
De wereld is een monster, dat zong Michael Stipe al eens. En die mening deelt Jesse Marchant, alias JBM, maar al te graag. Op Stray Ashes stort de Canadees zijn hart uit. Hij is een stille, zo eentje die waarschijnlijk altijd als laatste met gym werd gekozen. Er valt weinig ook nu bitter weinig te lachen.
Het zijn de kleine dingen die het doen op de opvolger van Not Even in July. Een stem die doet denken aan Jim James tijdens het ontbijt. Een licht tromgeroffel, dat ineens opduikt tussen kabbelende elektronica. En ook al is hij nog niet dood hoor je in de verte de geest van Neil Young, zonder uiteraard die scheurende grungegitaren.
Buitenmens JBM is een goed bewaard geheim. Als het aan ons ligt, houden we dat zo. Het advies aan het grote publiek is om de plaat vooral links te laten liggen en volgend jaar al op zondagavond het Pinkpopterrein te verlaten, zodat de verkeersdrukte de volgende dag meevalt. Wij sluiten de gordijnen en hopen alvast op een regenbui of twee.
http://www.kindamuzik.net/recensie/jbm/stray-ashes/24091/
Meer JBM op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jbm
Deel dit artikel: