• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Jasper Steverlinck | Songs of Innocence

Moedig solowerkstuk van Arid-voorman.
CD, PIAS

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 02 juli 2004

Bekend met zijn band Arid, om zijn goede looks en zijn engelachtige stemgeluid wat hem meer dan eens vergelijkingen met Jeff Buckley opleverde, komt de Vlaamse rockgod Jasper Steverlinck met zijn soloplaat Songs of Innocence. Een album dat een tweeledig doel kent; niet alleen wil Steverlinck zijn persoonlijke horizon verbreden met covers die een muzikale uitdaging vormen, terwijl hij dat doet, komt het tweede oogmerk naar voren: Steverlinck streeft ernaar met zijn hoofdzakelijk tot de naakte essentie teruggebrachte nummers (stem, piano en kleine bezetting) ook te wijzen op zaken als nuance en subtiliteit. Net als in de klassieke muziek. Het is dan ook geen verrassing dat stukjes pianowerk bijvoorbeeld hinten naar Satie's 'Gymnopédies'.

Misschien heeft 'Jasperke' wel gelijk, dat liefhebbers van Radiohead of Buckley ergens een verborgen (of onderdrukte) waardering koesteren voor het werk van klassieke meesters. Zelf doet Steverlinck in ieder geval zijn best om een elftal zeer uiteenlopende covers te voorzien van een lichtvoetig populair-klassieke setting die verrassend goed past bij zijn selectie. Een werkwijze die ervoor zorgt dat over de hele cd, met of zonder rockcombo, strijkersarrangement of ontdaan van alle frivoliteiten, een allesoverheersende deken van sfeer hangt; die luistert naar de naam Jasper Steverlinck.

Het naar je hand zetten van covers van grootheden is een talent op zich. Jeff Buckley deed vaak niet anders. Ook Steverlinck leert graag van anderen, speelt met hun werk en maakt het tot het zijne. Daarbij gaat de reis langs Rear Birds' 'Sympathy' (ik zou toch zweren dat ik de tekst van dat nummer uit een Faithless-nummer ken…?!), Elton John ('We All Fall in Love Sometimes') en Steelers Wheel.

Het ene moment schmiert Steverlinck wel erg opzichtig tegen de dweperige muzak aan, zoals in 'Imaginary Love', om vervolgens met nauwelijks verholen muzikaal talent 'It Must Be Love' van Madness om te vormen tot een tranentrekkende ballad. Volle poppracht is dan niet ver weg meer, zelfs George Michael staat vocaal aan de voordeur te kloppen. Nog duidelijker is dat het geval in Jann Ardens 'Insensitive' waarin Steverlinck wel erg ver doorschiet met zijn 'Jesus to a Child'-maniertjes, compleet met tweede stem.

Een andere kanjer die op de koffie is gekomen bij Steverlinck is Freddie Mercury. Men beluistere voor de gelegenheid eens 'A Song for You'. Alsof wijlen Mijnheer Kwik zelf met een afgekorte microfoonstandaard en een bos welig tierend borsthaar staat te glitteren en glimmen in het Wembley-stadion. Tegen deze karaoke kan zelfs de twinkelende Satie-referentie nauwelijks op.

Het is dan ook pas rond de helft van de plaat dat Steverlinck het bezoek de deur wijst en terug geworpen wordt op zichzelf. De ware Jasper zien we opduiken in 'To Make You Feel My Love' van Dylan. Een nummer dat Steverlinck helemaal naar zijn hand heeft weten te zetten en dat als volkomen natuurlijk overkomt. Zijn uithaaltjes komen uit de tenen, met volle overgave spreekt het gevoelige hart en de muzikale ondersteuning stuwt Steverlinck naar grotere hoogten. Met een parel tot gevolg.

Muzikaal is de Doors-cover van 'The River Knows' aardig geslaagd te noemen, met barokke piano, dubbellaags akoestisch gitaarwerk en de overbekende voortdenderende baslijn. Vocaal blijft de bronstige lokroep van Jim Morrison te prefereren boven Steverlincks meer iele geluid. Al moet gezegd dat de combinatie van een stem die Jeff Buckley in herinnering roept, met een tekst over de aantrekkingskracht van het rivierwater, tot een kippenvelsensatie leidt; zeker met Buckley's laatste ademtocht in gedachten. Steverlinck heeft dat goed begrepen en zijn verkapte ode (er staat namelijk geen Buckley-nummer op het album!) aan meester Jeff, maakt toch meer kapot dan je lief is. Dan past het vreemd genoeg ineens helemaal.

Jammer genoeg is de opnamekwaliteit niet altijd je-van-het. Vooral in David Bowie's 'Life on Mars' clipt de cd als een waanzinnige, slaan de wijzers door naar volrood bij Steverlincks vocale krachtpatserij in de verticale stembuigingen. Dat is jammer omdat de warme ambiance van de Brusselse Jet Studios Songs of Innocence voor het grootste gedeelte voorziet van een bijzonder aangename klank. Een toon waarin vooral de galmende vleugel een prominente plek opeist, zonder (over)geproduceerd te klinken.

Jasper Steverlinck stelt zichzelf doelen in het leven. Hij zoekt daartoe elf liedjes uit die een keur aan artiesten laten langskomen, maar vooraal aanvoelen als Steverlinck zelf. Een man die vaak de liefde bezingt, soms voor een van zijn eigen helden, maar tegelijk nogal eens aanschurkt tegen valsenichterigheid van de George Michael-pulpsoort. Dat laatste heeft Steverlinck niet nodig. Hoezeer het zijn eigen horizon moge verbreden, daarvan blijven we liever verschoond. Songs of Innocence toont tegelijk aan dat Jasper Steverlinck een vocaal en arrangeurstalent is waar de Lage Landen, Vlaanderen voorop, zeer trots mag zijn. En wie weet krijgt Steverlinck zijn zin en pikt iemand iets op van die verholen kleine schoonheden in zijn werk, of neemt een luisteraar de moeite Eric Satie op waarde te schatten. Als dat te hooggegrepen of elitair zou zijn, vergrabbelt men zich ook niet aan de eersteling van Arid. En anders maar lekker gaan kijken wat hij er live van kan op Rock Werchter, aanstaande zondag!

http://www.kindamuzik.net/recensie/jasper-steverlinck/songs-of-innocence/6507/
Meer Jasper Steverlinck op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jasper-steverlinck