• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Jane's Addiction | Strays

Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.
CD, Capitol/EMI

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 17 juli 2003

De single ‘Mountain Song’ van het album Nothing’s Shocking uit '88 gaf de doorslag. Jane's Addiction werd voor mij het toonbeeld van hoe rock 'n roll in die dagen gespeeld zou moeten worden. Jane's Addiction had namelijk alles. Gedreven funk ritmes, razendsnelle gitaarpartijen, melancholie in de behoorlijk aanstootgevende teksten, de flirt met religie en natuurlijk het oeverloze drugsgebruik van zanger Perry Farrell, die ook graag dweepte met travestie en new age waarheden. Jane's Addiction was een kunstcollectief en werd destijds op handen gedragen door goths, meditatiefreaks, neopunks, homo's, alternativo's, voorvechtsters voor vrouwenrechten en andersoortige vrije geesten. Drie jaar later kwam Ritual de lo Habitual uit, het album dat van het getalenteerde viertal uit Los Angeles ware supersterren maakte. De pers was het erover eens: niets minder dan een meesterwerk. Amper een half jaar later gaven de bandleden er de brui aan. Drugsverslavingen en ego-problemen hadden hun tol geëist.

In 1997 ondernam de band rond Farrell (verder bestaade uit gitarist Dave Navarro en drummer Stephen Perkins) een korte reünie tour met op bas niemand minder dan Chili Pepper Flea, maar het werkte niet. De met Flea geschreven songs (verschenen op de verzamelaar Kettle Whistle) hadden niet de Jane's vibe en klonken gekunsteld en ongeïnspireerd. Het drietal + 1 was Jane's niet meer. Eric Avery's smaakvolle en melodieuze baspartijen werden node gemist en de toevoeging van hippe samples en drumcomputers konden dat niet verbloemen.

Maar nu is er Strays. Het nieuwe studio album klinkt opvallend vitaal en modern. En verschilt bijna in niets van Ritual de lo Habitual uit 1991. Meesterdrummer Perkins doet zijn werk onopvallend, maar zet wel de standaard als het gaat om het spelen van funky rockritmes, Dave Navarro blijft verbazen met zijn in delay en chorus gedrenkte, maar uiterst melodieuze gitaarpartijen en Perry Farrell piept en krijst zich als vanouds met veel gevoel voor pose en aandachttrekkerij een weg door de elf nummers die Strays telt. Hoewel deze plaat niet is opgenomen in de originele line-up (met Eric Avery op bas), kan het me geenszins storen dat de voormalig Alanis Morissette bassist Chris Chaney tegenwoordig bas speelt in Jane's Addiction. Hij lijkt vergroeid met Navarro en Perkins en zijn basgeluid sluit perfect aan bij de rest van de band.

Opener ‘True Nature’ hakt er meteen stevig in en ook de eerste single ‘Just Because’ is een heerlijk nummer. Echt vuurwerk bied het titelnummer en de track ‘Price I Pay’, waarbij de energie en het spelplezier werkelijk uit je luidsprekers spat. Andere hoogtepunten zijn ‘The Riches’ (dat zo op Nothing's Shocking had kunnen staan) en het uiterst vlammende ‘Suffer Some’, een song die Anthony Kiedis graag zelf geschreven had voor By The Way.

Strays is een weinig verrassend, maar uiterst sterk come-back album van een van de meest eigenzinnige bands van begin jaren negentig. De plaat klinkt immers nog steeds onmiskenbaar als Jane's Addiction, met dank aan producer Bob Ezrin. Inderdaad, sommige dingen veranderen nooit.

http://www.kindamuzik.net/recensie/jane-s-addiction/strays/3598/
Meer Jane's Addiction op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jane-s-addiction