Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een avondwandelingetje in een fijn park in Brooklyn, New York. Luisterend naar Prospect Park lijkt dit één van de vredigste dingen die een mens kan doen. In helemaal niks geeft James William Hindle je het idee dat je je in het drukke centrum van de wereld bevindt, waar iedereen wanhopig cool probeert te blijven terwijl allerhande sirenes de godganse dag tegen de hoogbouw aan galmen en het gele gevaar van de taxi's je elk moment tegen het asfalt kan duwen.
Dit is niet de perceptie van de dromerige Hindle, getuige zijn kabbelende singer-songwriter-achtige plaat uit en deels over Brooklyn. Weliswaar staan er twee lome tracks op die schatplichtig zijn aan de elektrische Neil Young, maar dan pakweg die van de Harvest-era. Elliot Smith en zelfs Simon and Garfunkel klinken nog duidelijker door in Hindles elf liedjes en met de laatsten maken we ons toch helemaal niet druk meer over cool. Dat doet Hindle ook niet. De landerigheid van Prospect Park werkt bepaald aanstekelijk. Als je drie draaibeurten voorbij het oordeel 'saai' bent, krijg je het verdorie nog te pakken ook.
Een plaat die niets van je wilt, die nergens heen gaat en die slechts een rimpeling in de stroom publicaties van de muziekpers zal zijn. Een verademing kortom.
http://www.kindamuzik.net/recensie/james-william-hindle/prospect-park/6213/
Meer James William Hindle op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/james-william-hindle
Deel dit artikel: