Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoewel de in 2001 overleden fingerpickin’ guru John Fahey nog steeds gemist wordt, is het bijzonder goed om te horen dat zijn erfgoed door jonge en minder jonge gitaristen gekoesterd, genoten en soms zelfs geëvenaard wordt. De jonge James Blackshaw, drieëntwintig jaar pas, is er daar één van en met zijn eerste officiële album, O True Believers doet hij niet alleen denken aan grootheden als Fahey en Robbie Basho, hij weet die invloeden op een intrigerende wijze te bewerken.
Geconcentreerd op de twaalf snaren van zijn gitaar zet Blackshaw een hypnotiserende sfeer neer, soms exotisch, dan weer dronend, altijd bijzonder geëngageerd en delicaat. Het is één ding om een leuk riedeltje op je akoestische gitaar te spelen, vrijen met je snaren is iets geheel anders. O True Believers meest transcendentale momenten zijn zo rijk aan detail en klankkleur, dat je je af en toe afvraagt of hij niet stiekem met zijn vingers langs een harp gaat. Het minimalistische begin van het album met ‘Transient Life in Twilight’ dat van spaarzaam en frigide langzaam verandert in een emotionele ode aan het leven in al zijn complexiteit, is adembenemend.
Slechts tijdens het achttien minuten durende ‘The Elk with Jade Eyes’ raakt Blackshaw ook andere instrumenten aan (onder andere een clavecimbel) en terwijl dat het palet nog meer verrijkt, weet Blackshaw veel meer te fascineren als hij het slechts bij zijn gitaar houdt en met minimale middelen een grootse wereld schept. Op die momenten komt James Blackshaw in één klap langs virtuozen als Sir Richard Bishop en Jack Rose terecht en dat is echt géén dikke, vette bluf.
http://www.kindamuzik.net/recensie/james-blackshaw/o-true-believers/12340/
Meer James Blackshaw op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/james-blackshaw
Deel dit artikel: