• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Jack White | Blunderbuss

'Kijk mama, zonder handen!'
CD, XL/V2

Tekst: Guido de Greef

Publicatiedatum: 07 mei 2012

The White Stripes debuteerden in 1999. Dertien jaar later heeft Jack White een palmares bij elkaar gespeeld waar menig rockmuzikant stinkend jaloers op kan zijn. Samen met Meg White trok hij de garagerock uit het slop en in talloze samenwerkingsverbanden bewees White een muzikale omnivoor te zijn die vrijwel nooit de plank misslaat.

Dat het toch nog zo lang duurde voordat Jack White met een soloplaat op de proppen kwam, mag dan ook een klein wonder heten. En wat nog veel verrassender is, White heeft met Blunderbuss een opvallend conventionele plaat gemaakt. Wie denkt dat de grote visionair zich laat beperken door z'n kompanen als hij aan een project deelneemt, heeft het mis: Blunderbuss is een kleurrijke plaat met dertien songs vol invloeden uit rock, blues, country, folk en soul. White vliegt echter nergens uit de bocht met gitaarexercities of lange nummers. De vierminutengrens wordt slechts twee keer overschreden.

Blunderbuss is bovendien voorzien van een rijk instrumentarium. Ja, ook de latere White Stripesalbums werden - hoewel immer basloos - uitbundiger ingekleurd, maar een rockplaat van White met klarinet, Wurlitzer, hammondorgel en zelfs maracas blijft opvallend. Daarmee is het een speels album, dat tegelijkertijd in het verlengde ligt van het werk met Meg. Er zijn subtiele hints naar klassiekers. 'On and on and on' begint met een melodie die is gebaseerd op de Ierse traditional 'She Moves through the Fair,' het intro van 'Love Interruption' is geïnspireerd op 'Son of a Preacher Man' en de verplichte cover ontbreekt ook niet: het van Little Willie John bekende 'I'm Shakin'.

Goede songs te over. Pianoliedje 'Hypocritical Kiss', het vrolijke 'Hip (Eponymous) Poor Boy' en het bijna klassieke pianospel van 'Weep Themselves to Sleep' zijn ingetogen hoogtepunten. Maar hoe luchtig het ook mag klinken, de teksten zijn duister. Wie op zoek is naar die ene manische gitaarriff moet zich behelpen met single 'Sixteen Saltines' en 'Freedom at 21,' de beste song van het album.

Op Blunderbuss is White als een klein kind dat voor het eerst zonder zijwieltjes fietst en roept: 'Kijk mama, zonder handen!' Niemand had verwacht dat hij zou omvallen, maar zelfs de grootste scepticus zal moeten erkennen dat dit solodebuut een bescheiden meesterwerk is.

http://www.kindamuzik.net/recensie/jack-white/blunderbuss/22868/
Meer Jack White op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jack-white