Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lieve Isobel,
Dit voorjaar werd ik een beetje verliefd op je. Dat kwam omdat je zo’n leuke plaat met Mark Lanegan maakte. Je werd een prinsesje genoemd, die het gevaar omarmde door er met die houthakker vandoor te gaan. En zo is het, want naast liefelijk klonk je ook best gevaarlijk. En een beetje gevaar houdt de spanning er in, toch lieve Isobel? Dat geeft je het gevoel dat je leeft.
Op je nieuwe plaat, Milkwhite Sheets, ontbreken spanning, opwinding en het gevaar. Met andere woorden, Isobel, het is gewoon een saaie plaat en mijn verliefdheid is er door bekoeld. Die lichtpsychedelische inslag heb je best leuk gevonden, maar als geheel kabbelt het wel erg rustig voort. Alsof je zelf ook niet precies weet wat je ermee wilt zeggen.
Ach Isobel, laat zo’n Devandra Banhart lekker psychedelisch aanrommelen. Jij bent weer goed in andere dingen. Mooi cello spelen bijvoorbeeld, zoals je dat doet in ‘James’. Hou je net zo van Nick Drake als ik, trouwens? Het lijkt er wel op, als ik dat nummer hoor. Het mysterieuze ‘Willow’s Song’ is ook een mooi en knap opgebouwd liedje, maar dat zijn maar twee leuke liedjes op een cd waar er dertien op staan. Vind je dat zelf ook niet wat mager?
Je hebt het leuk geprobeerd, maar je kunt een stuk beter dan dit. Natuurlijk, zo’n a cappella fluisterliedje als ‘Loving Hannah’ vind ik heel verleidelijk. Maar het is te weinig om de spanning erin te houden. Dus lieve Isobel, fluister je de volgende keer weer iets gevaarlijks in mijn oren?
Groeten,
Bart
http://www.kindamuzik.net/recensie/isobel-campbell/milkwhite-sheets/14182/
Meer Isobel Campbell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/isobel-campbell
Deel dit artikel: