Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
En dan te bedenken dat ik me vrijwillig heb gemeld om deze cd te recenseren. Ik kende Impellitteri namelijk nog van heel vroeger, toen ik nog jong en knap was, in de tijd van Vara's Vuurwerk. Ons aller Henk Westbroek draaide elke week zijn plaatjes, en Chris Impelitteri en begeleidingsband kwamen af en toe voorbij met songs vol heerlijke riffs en absurd snelle gitaarsoli, voorwaar iets waar je op kickt als je 13 bent. Ik ben echter al jaren geen 13 meer. Ik had beter moeten weten.
Voor Impellitteri is er geen tijd verstreken sinds 1988. Onze Chris grossiert nog steeds in heerlijke riffs en absurd snelle gitaarsoli. Vroeger was dat genoeg om het geweldig te vinden. Nu niet meer.
Nu hoor ik dat Impellitteri geen songs kan schrijven. Nu hoor ik de fantasieloze begeleiding van zijn backingband vol poedelrockers. Nu hoor ik dat 1988 misschien de juiste tijd was voor dit soort mengeling van Amerikaanse metal en Europese melodieuze hardrock, maar 2003 niet bepaald. Maar wat ik vooral hoor zijn de verschrikkelijke vocalen van Graham Bonnett.
Altijd al een love-him-or-hate-him stem geweest, maar anno 2003 klinkt deze meneer zo waanzinnig gedateerd dat lachstuipen niet tegen te houden zijn. Eigenhandig verkracht hij welgeteld alle songs op dit toch al matige album. Ook schrijft hij van die schitterende teksten en titels als 'Rock'n'Roll Heroes', 'She's A Nighttime Lover', 'Slow Kill' en 'United We Stand'. Een prestatie van formaat.
Waarschijnlijk lopen Duitse en Japanse hardrockers weg met System X. Daar is dit soort muziek net zo populair als 1988. Dat ze er maar blij mee zijn. Ik ben het niet. Ik zet Sourvein weer even op. Om die vieze smaak uit mijn mond weg te spoelen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/impellitteri/system-x/2261/
Meer Impellitteri op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/impellitteri
Deel dit artikel: