• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ian Moore | Luminaria

Sferische popplaat van bluesman is vooral een persoonlijke triomf.
CD, Yep Roc/Sonic Rendezvous

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 24 september 2004

Ian Moore uit Austin, Texas had er zich makkelijk vanaf kunnen maken door verder te borduren op de standvastige, bluesy rootsrock die hij, in navolging van verscheidende plaatsgenoten, begin jaren negentig aanboorde, maar het nieuwe plaatwerk, Luminaria, is van een heel andere orde. Van de degelijke barblues op ´s mans voorgaande albums is op Luminaria weinig tot niets terug te vinden. Moore stevent af op een sferisch popgeluid met een gelaagde songstructuur en enkele sporadische verwijzingen naar Europese folk, country, blues en indianenmuziek uit het Amerikaanse muziekverleden.

Ambitieus, doordacht en bijwijlen pretentieus: het zijn woorden die allemaal van toepassing zijn op het zéér moeilijk verteerbare Luminaria, een album dat haast net zo weinig (of even zoveel) naar americana geurt als, pak ´m beet, Yankee Hotel Foxtrot van Wilco of Gold van Ryan Adams. Het moge duidelijk zijn dat de invloed van The Beatles ook tot diep in het Amerikaanse zuiden reikte, maar de aanstekelijke popmelodieën heeft Ian Moore omgetoverd tot tergend slome countrywalsen, en daarmee is Luminaria niet meteen een plaat om in één hele draaibeurt uit te zitten. De ietwat gewone stem van Ian Moore probeert zich in verschillende bochten te wringen. De combinatie van zachtaardige vocalen en oorstrelende popdeuntjes doet niet in de laatste plaats denken aan The Beatles of de strandjongens van Brian Wilson. Het bewijs dat Luminaria meer een persoonlijke triomf is dan het beoogde meesterwerk vind je in het onnodig lange 'Caroline'. Misschien dat hij volgende keer een plaat maakt waarmee hij niet alleen het haardvuur aanwakkert, maar ook wat meer power inbrengt.

http://www.kindamuzik.net/recensie/ian-moore/luminaria/7295/
Meer Ian Moore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ian-moore