http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Ian Brown | Solarized

Bewonderenswaardig vreemde plaat.
CD, Fiction/Universal

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 20 oktober 2004

Iets knulligs heeft het wel, de nieuwe cd van Ian Brown. Ooit de voorman van de beste band ooit, althans dat vonden ze zelf, The Stone Roses. En een beetje gelijk hadden ze wel want het titelloze debuut van de band zou ook vandaag nog met kop en schouders uitsteken boven alles wat uitgebracht wordt. Maar dat sprookje kwam tot een abrupt einde met het meelijwekkende tweede album. Genoeg gemijmerd, terug naar onze tijden.

Brown startte meteen een solocarrière en Solarized is alweer zijn derde jongeling. Evenals alle voorgangers laat het de luisteraar vertwijfeld achter. Aan de ene kant is Brown een echte einzelgänger die zich van niets en niemand wat aantrekt en dus ook een eigen muzikale lijn trekt. Niet dat het vernieuwd maar het valt in ieder geval niet in hypes te vatten. Het is geen indierock, het is geen Britpop, het heeft geen Bristol-sound, het is geen hiphop maar het groovet aan alle kanten, en knipoogt wel degelijk naar pop.

Het profeetachtige aura rondom Brown blijft, vooral als hij bijvoorbeeld op treurige toon de staat van de wereld in 'Upside Down' bezingt: "Seven percent own eighty four precent/Of all the wealth on earth". Of in het met Noel Gallagher gepende 'Keep What Ya Got': "It's said that heaven holds a place/For all of those who pray (…) Those not coming in for free/ Well they, they gotta pay". De zwierige manier waarop Brown zingt heeft altijd iets bijzonders gehad, en hij doet dat nog steeds al geen ander.

Maar moederlief, waarom toch af en toe die karige muzikale invulling, dat vreselijke studiomuzikantengeluid, of die clichématige gitaren die de heer Brown zelfde inspeelde op 'Destiny or Circumstance'? Gitarist Aziz Ibrahim doet nog een schepje bovenop het stapeltje clichés in 'One Way Ticket to Paradise'. Brown moet niet loom willen grooven en rocken want dat kan Tricky beter, echt verrassen doet Solarized in de frisse nummers. Zo klinkt 'Longsight M13' groots, heeft 'Time Is My Everything' (samen met Groove Armada) een Calexico-swing inclusief trompetten, lijkt het titelnummer een fantastische outtake van Primal Scream's Vanishing Point en is 'The Sweet Fantastic' gewoon een schitterende liefdesverklaring met een groove.

Brown gaat op sommige momenten aardig hard op z'n snuiter maar flikt hier en daar toch wel een uitzonderlijk kunstje. Het in ieder geval werelden verwijderd van wat die andere Stone Rose, John Squire, voor elkaar krijgt. Bewonderenswaardig vreemde plaat dus.