http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Ian Brown | My Way

Dit trainingsjasje staat beter.
CD, Fiction/Universal

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 15 november 2009

Net zoals bij Morrissey en Frank Black zal het niveau van de solocarriere van Ian Brown nooit kunnen tippen aan wat hij in groepsverband deed. Zijn meesterwerk met The Stone Roses is dit jaar precies twintig jaar oud en wordt opnieuw uitgebracht. Toch heeft hij met name in Engeland een niet geringe sololoopbaan opgebouwd, waarin My Way de zesde plaat is.

Op voorganger The World Is Yours voorzag hij de muziek van nogal wat toeters en bellen. Daarnaast liet de zogenaamde King Monkey niet de minste hulptroepen aanrukken: onder andere Sinéad O'Connor, Paul Ryder (Happy Mondays) en Andy Rourke (The Smiths). Het leidde allemaal niet tot een overweldigende plaat, die bovendien matig werd ontvangen in de pers.

Misschien houdt hij het daarom op My Way wel weer simpel, met hapklare beats, rechttoe rechtaan pianoriedels en borrelende synthtonen. En het moet gezegd dat dit trainingsjasje hem veel beter staat. De wisselvalligheid van het songmateriaal is er weliswaar nog steeds, maar de positieve uitschieters springen er dan ook écht uit.

'By All Means Necessary' pakt geslaagd groots uit en heeft een prettige spanningsopbouw. Het met een stuwende melodie gezegende 'Just Like You' is simpel maar zeer doeltreffend. 'Marathon Man' klinkt als Kraftwerk in een groovy bui, met een ongelooflijk simpel maar des te effectiever refrein.

De vreemde eend in de bijt is een futloze cover van 'In the Year 2525' van Zager&Evans. Hier blijkt weer eens dat Ian Brown nooit meer dan een matige zanger is en zal worden. Maar dat wisten we sinds The Stone Roses al.

Brown ziet over een paar jaar Abraham, maar kan nog steeds laidback, semistonede, niks-aan-de-hand-muziek maken die boven het maaiveld uitkomt. De laatste jaren doet hij dat weliswaar met wisselend succes, maar de onmiskenbare Madchester-feel zit er altijd wel in verweven. Dat is op My Way niet anders, maar het klinkt opnieuw beter. We kunnen zo langzamerhand wel stellen dat hij en The Charlatans de enige true Madchester survivors zijn.